Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι B.A.,M.Sc. Θεολογίας ΕΚΠΑ,Εκδότης- Αρθρογράφος, www.iporta.gr
«Αν ήξερα, θα είχα γίνει κλειδαράς»…
Ο Αϊνστάϊν το είπε. Τι να ήξερε άραγε; Την ματαιοδοξία και την αλαζονεία της ανθρωπότητας; Ή της κορυφής; Την ζάλη της μοναξιάς και της κορυφής; Τελικά, πόσο σπουδαίο είναι να είσαι μόνος και ψηλά, από το να είσαι χαμηλά, άγνωστος στους πολλούς και ευτυχής με τον εαυτό σου, έξω από τα κοινωνικά “κοστούμια”.
14 Μαρτίου του 1879 γεννήθηκε ο ωραίος επιστημονικά Αϊνστάιν. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γιορτάζεται από την παγκόσμια κοινότητα των Μαθηματικών η σταθερά του «π» ή αλλιώς του «3.14». Η παγκόσμια σταθερά στην επιστήμη των Μαθηματικών υπόσχεται σταθερότητα και γεωμετρική πρόοδο μόνο στους αριθμούς. Όπου εφαρμόστηκαν τα Μαθηματικά υπάρχει αρμονία. Η μουσική είναι μαθηματικά, η τέχνη έχει μαθηματικά, η ιδεολογία της Δημοκρατίας στηρίζεται στα μαθηματικά.
Η λογική είναι μαθηματικά, αλλά η εφαρμογή της την καθιστά παράλογα μη εφαρμόσιμη. Όπου Μαθηματικά και αρμονία, εκτός από την ανθρωπότητα.
Εκτιμώ και σέβομαι τον Αϊνστάιν που έλεγε: «ο κόσμος είναι μια τραγωδία γι’αυτούς που αισθάνονται και μια κωμωδία γι’αυτούς που σκέφτονται». Η συναισθηματική μας νοημοσύνη πήγε περίπατο χωρίς να ειδοποιήσει για την επιστροφή της. Και όμως… η μοναδική λύση στον υλισμό -ιδέ την κατάντια του Αμαζονίου από ανθρώπινη ανοησία, ρηχότητα, ματαιοδοξία- είναι το συναίσθημα. Χωρίς υγιές συναίσθημα ο κόσμος είναι και ρηχός και κακός. Χωρίς χιούμορ έστω δηκτικό, δηλητηριώδες, αλλά και γενναιόδωρα επιεικές η ζωή δεν αντέχεται.
Μπήκαμε στην εποχή του Υδροχόου. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι θα αναγκαστούμε να επιστρέψουμε σ’ένα πιο ανθρώπινο και ουσιαστικό τρόπο ζωής, αυτό που λέμε βαθύτερα πνευματικό και λιγότερο υλικό, οι μελλοντολόγοι λένε ότι ο κόσμος δεν θα χαθεί γιατί θα αλλάξει ο τρόπος σκέψης μας με την “φρικτή” διαπίστωση ότι “σπίτια, έπιπλα, ρούχα, λεφτά” θα αποδειχθούν η πιο ανόητη μετοχή αφού ένας σεισμός αρκεί για να καταστραφούν όλα. Μένει μόνο το μυαλό, η επένδυση σε ό,τι αληθινά ανήκει στον καθένα μας. Ο εαυτός του. Το σώμα μας, η σκέψη μας, οι ιδέες μας, οι σπουδές μας, ο χαρακτήρας μας, η μοναδική ασφαλής επένδυση του καθενός μας. Τα λοιπά είναι αέρας. Φτερό στον άνεμο.
Μην μου πείτε, παρακαλώ, ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Το απορρίπτω. Ελπίζω μονάχα στο όνειρο. Γιατί δεν μου στερεί μάταιο χρόνο σε ελπίδες που υπάρχουν μόνο για να μου περιορίζουν την δυναμική. Σέβομαι βαθιά την αρμονία του κόσμου που μου έμαθαν τα μαθηματικά ή πιο σωστά η Γεωμετρία. «Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι τη θύρα» επέβαλε ο Πλάτων. Στην Ακαδημία Πλάτωνος η φράση ήταν ξεκάθαρη, συμπαγής, ακριβής. Κανείς δεν προσέγγισε σωστά τον κόσμο των Ιδεών και τον Θεό, χωρίς να γνωρίζει Γεωμετρία. Στα νιάτα μου σπούδασα κλασσική Θεολογία κι έμαθα ότι την Θεολογία, δηλαδή την Φιλοσοφία του Κόσμου, ετίμησαν περισσότερο από όλους οι Φυσικοί που το βασικό τους εργαλείο είναι τα Μαθηματικά. Δαιδαλώδες; Όχι φυσικά. Δαιδαλώδεις γίνονται οι σκέψεις μας για να θολώσουν την αλήθεια του κόσμου. Την απλότητα που απλώνεται σαν τον φωτεινό ουρανό κι εμείς αντί για ψηλά κοιτούμε χαμηλά ενίοτε και υπόγεια. Και για να αμπελοφιλοσοφήσουμε: 3,14=3+1+4=8=
Καλή μας εβδομάδα, εκλεκτές και εκλεκτοί μου.
Υγ 1: Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί,
το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω,
παρήγαγεν αριθμόν απέραντον,
και ον, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι
Η παραπάνω φράση είναι και ένας μνημονικός τρόπος για τον προσδιορισμό των 23 πρώτων ψηφίων του «π». Ο αριθμός των γραμμάτων κάθε λέξης αποτελεί και ένα ψηφίο του π. Δηλαδή:
ΑΕΙ = 3, Ο =1, ΘΕΟΣ = 4, Ο = 1, ΜΕΓΑΣ = 5, ΓΕΩΜΕΤΡΕΙ = 9, ΤΟ = 2, ΚΥΚΛΟΥ = 6, ΜΗΚΟΣ = 5,
ΙΝΑ = 3, ΟΡΙΣΗ = 5, ΔΙΑΜΕΤΡΩ = 8, ΠΑΡΗΓΑΓΕΝ = 9, ΑΡΙΘΜΟΝ = 7, ΑΠΕΡΑΝΤΟΝ = 9, ΚΑΙ = 3,
ΟΝ = 2, ΦΕΥ = 3, ΟΥΔΕΠΟΤΕ = 8, ΟΛΟΝ = 4, ΘΝΗΤΟΙ = 6, ΘΑ = 2, ΕΥΡΩΣΙ = 6
ΥΓ 2: Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε με αφορμή την φωτογραφία του αρχείου μου από την θεατρική παράσταση των μαθητών της Β’ Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων «Ροδίων Παιδεία» έτος 2013, με θέμα τη ζωή του μεγάλου Γάλλου Μαθηματικού Evariste Galois. Προσάρμοσαν την ζωή του, χωρίς να την παραβιάσουν, ώστε να δημιουργήσουν χαρακτήρες που είχαν στοιχεία του χθες και του σήμερα. Θυμάμαι μια ωραία παράσταση που έβγαλε γέλιο, προβληματισμό, συγκίνηση και την ελπίδα πως η γενιά των τότε δεκαεπτάχρονων σημερινών 23χρόνων, μπορεί να κάνει θαύματα. Και μπορεί να περάσει καλά, έστω και σε ένα κόσμο που “η Δημοκρατία υπάρχει μόνο στα Μαθηματικά”, όπως ισχυριζόταν και ονειρευόταν ο Γκολουά.
