Πότε πότε κάνω πράγματα που προκαταβολικά ξέρω πως θα με συγχίσουν. Όχι δεν είναι μαζοχισμός, δεν είναι κάποια διαστροφή. Είναι γιατί έτσι επιβεβαιώνω τις ιδέες μου, επιβεβαιώνω το γιατί με συγχίζουν τα πράγματα αυτά. Καμιά φορά ας πουμε θα χαζέψω την χαζομάρα ενός πρωϊνάδικου. Όχι για πολύ μα αρκετά ώστε να προβληματιστώ με το πολιτιστικό επίπεδο παραγωγών, πρωταγωνιστών, καναλιών, θεατών -όλου του εμπλεκόμενου κύκλου. Και αρκετά ώστε να μπορώ μετά να αιτιολογήσω τις απόψεις μου.
Κάθισα λοιπόν και παρακολούθησα την συζήτηση και τις ψηφοφορίες της Βουλής για υποβρύχια και Χρυσή Αυγή. Όχι όλη βέβαια την συνεδρίαση μα κομμάτια κομμάτια. Το χάος που επικρατεί στη Βουλή είναι γνωστό: διακοπές των ομιλητών, φωνασκίες, κραυγές που θυμίζουν καφενέ, πήγαιν‘ έλα μέσα έξω, βαβούρα -και πώς αλλοιώς θα μπορούσε να είναι αφού φαίνεται πως ναι μεν ο καφές είναι Τούρκικος με την βούλα της UNESCO, μα ο καφενές και η ατμόσφαιρά του γνήσια Ρωμέικια.
Καλά λοιπόν και γνωστά ολά αυτά μα ένα που δεν καταλαβαίνω είναι ο τρόπος που ψηφίζουν ορισμένοι βουλευτές και βουλευτίνες. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που ψηφίζουν “ναι” σε κάτι και υπάρχουν και οι άλλοι που ψηφίζουν “όχι”. Καλά και έτσι πρέπει να είναι κι η πλειοψηφία κερδίζει. Υπάρχουν όμως και δυο άλλα είδη, οι “παρών” και οι, περίπου ίδιοι, σκόπιμα απόντες. Και απορώ και αναρωτιέμαι τι να σημαίνει άραγε μια τέτοια ψήφος ή “ψήφος”. Δύο πράγματα μπορώ να σκεφτώ: είτε οτι οι συγκεκριμένοι βουλευτές δεν ξέρουν τι τους γίνεται, τι να επιλλέξουν ως την καλύτερη λύση ή θολώνουν σκόπιμα τα νερά, κρατούν στάση ασαφή και ομιχλώδη για να μην στενοχωρίσουν κανένα και να τά ‘χουν καλά με όλους.
– Ναι ή όχι στην διακοπή της κρατικής χορηγίας προς την Χρυσή Αυγή;.
– Ε, να, “παρών”. Ξέρετε… μαζεύω κάποια κουκιά απο δώ και κάποια απο κεί. Τι να κάνω, να μην τα δυσαρεστήσω τα κουκιά μου.
Οι βουλευτές όμως, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι οι ηγέτες του τόπου. Αυτοί που εκ των πραγματων μας οδηγούν στον γκρεμό ή στα πράσινα λιβάδια. Αυτοί που με την ψήφο τους αποφασίζουν για τις τύχες όλων μας. Μπορεί κανείς να φανταστεί έναν υστερόβουλο ηγέτη που σκέφτεται πώς θα σώσει τον εαυτούλη του ή έναν στρατηγό που στο κρίσιμο σημείο της μάχης δεν μπορεί ν’ αποφασίσει ποιο είναι το σωστό και που να δίνει αλληλοσυγκρουόμενες διαταγές;
Όχι βέβαια. Τέτοιοι στρατηγοί και ηγέτες όχι απλά δεν χρειάζονται μα μπορεί να είναι και καταστροφικοί για την χώρα, για μας όλους. Προσωπικά, θά ‘θελα να δω βουλευτές με καθαρό μυαλό, με ξεκαθαρισμένες ιδέες, με σταθερά πιστεύω. Και προ πάντων, με λεβεντιά και με το θάρρος της γνώμης τους. Τους χαζεύω, τους παρακολουθώ και, πού θα πάει, θά’ρθει κι η ώρα να ψηφίσω. Εσείς;
