Είναι το παιδί κάποιων φίλων που από πολύ μικρός -θες τα σκουλαρίκια μου, θες η γενειάδα και το γενικό παρουσιαστικό μου- πιστεύει πως είμαι πειρατής. Τελικά, αναγκάστηκα κάποια στιγμή να του ξηγηθώ στα ίσια. Όχι, παιδί μου, δεν είμαι πειρατής, αν και πάρα πολύ θα το ήθελα. Το ονειρευόμουν από μικρός -απο τότε που έβλεπα τον Ντάγκλας Φαίρμπανκς και τον Ερολ Φλυν στον κινηματογράφο και διάβαζα την “Νήσο των Θησαυρών”. Μα δεν τα κατάφερα.
Βλέπεις, όταν έφτασα στην ηλικία που θα μπορούσα να γίνω δεκτός στο τσούρμο κάποιου πειρατικού, η εποχή των πειρατών είχε πια περάσει. Και δεν λέω γι αυτούς τους Σομαλούς με τα ταχύπλοα και τα καλάσνικωφ. Λέω για τους αληθινούς, τους μάγκες τους ναυτικούς, που απόκληροι μιας σκληρής κοινωνίας, φεύγοντας τη μιζέρια και την κακομοιριά των “Ελέω Θεού” αυταρχικών καθεστώτων του 17ου και 18ου αιώνα όργωναν τις θάλασσες από την Καραϊβική μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό και τη Μαδαγασκάρη, κυνηγώντας τα φορτωμένα χρυσάφι Ισπανικά γαλιόνια ή τα καράβια της “Εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών”, με τις χοντρές κοιλιές τους γεμάτες εξωτικά εμπορεύματα της Άπω Ανατολής.
Τα κατορθώματα των ληστών της θάλασσας έγιναν λαϊκά αναγνώσματα και ο Μαυρογένης, ο Κάπταιν Κίντ, ο Μπέλαμυ, ο Κάπταιν Μόργκαν (μα και η Άννα “Είναι θέλημα Θεού” [Dieu-le-Veut], η Ανν Μπόνυ και η Μαίρη Κρίκετ) έγιναν θρύλοι που και σήμερα εξάπτουν την -όχι μόνο παιδική- φαντασία και καταλαβαίνω καλά πώς σκέφτεσαι, μικρέ μου φίλε. Μα τι να κάνουμε, έτσι είναι.
Δεν ξέρω αν έπεισα τον πιτσιρικά αλλά, στο κάτω κάτω, τι σημασία έχει… “Η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση”. Δεν το είπα εγώ, ο Αϊνστάιν το είπε κι αν θέλετε τον πιστεύετε. Εγώ πάντως βλέπω πότε πότε και κάποιο όνειρο από τότε που ήμουν πειρατής.
Βαγγέλης Παυλίδης
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του σκιτσογράφου Βαγγέλη Παυλίδη
There’s this kid of some friends who, since he was very little, believes that I am a pirate – perhaps because of my earrings and beard and general looks. In the end I had to speak to him and to be straight forward. No, son, I ain’t no pirate though I would very much like to be one. I was dreaming about it when I was a kid like you, when I’ d watch Douglas Fairbanks and Erroll Flynn in the movies and read “The Treasure Island”. Well, the thing is I didn’t make it. By the time I was old enough to enlist in a pirate crew, the age of pirates had passed and was gone. And, listen kid, I ain’t talkin’ about those Somalians with the speed boats and the Kalashnikovs. I am talking about the real thing – those free spirits that run from the oppression, the poverty and the injustice of the “By the Grace of God” monarchies of Europe, to plow the seas from the Caribbean to the Indian Ocean and Madagascar chasing the gold laden Spanish galleons or the ships of the East Indian Company, their fat bellies full of exotic goods from the Far East.
The deeds of the sea rovers became popular stories and tales. Blackbeard, Captain Kidd, Bellamy, Captain Morgan but also Ann “Dieu-le-Veut”, Ann Bonny and Mary Kricket, became legends that stir public imagination even today and so I do understand how you feel, my little friend. But, that’s the way it is, nothing we can do about it.
I am not sure I convinced my little friend but, after all, it matters not… “Ιmagination is more important than knowledge”. It is not me that said it, it was Albert Einstein and you can believe him if you like. As for me, every once in a while I do dream of the days I was a pirate.