Νύχτα ξεκίνησα. Κι αυτή τη φορά όχι από πείσμα ή από φυγή. Δεν ήθελα να κρυφτώ, να ξεφύγω από καταστάσεις, σκέψεις ή την καθημερινότητα. Ξεκίνησα νύχτα να συναντησω τις αναμνήσεις μου. Από παιδί τις φυλάω. Από παιδί τις κουβαλάω σαν καβούκι. Ανεκτίμηση αξία!
Πολλές φορές όταν γυρίζω το χρόνο πίσω και θυμάμαι, ένα γλυκό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη. Ακαριαία, ασυναίσθητα. Μπορεί όλες οι θύμησες να μην είναι όμορφες. Μπορεί ως άνθρωποι, με το χρόνο να αποβάλλουμε το κακό και το άσχημο. Παρόλα αυτά, ακόμα και τα άσχημα στο πέρασμα του χρόνου, έχουν άλλη όψη. Δεν μπορώ να το εξηγήσω και ίσως δεν χρειάζεται, ή να μην θέλω. Τις κράτησα αυτές τις στιγμές, όχι σαν τρόπαιο για να θυμάμαι τι πέρασα. Φαντάζομαι έχω να ζήσω ακόμα πολλά καλά και άσχημα. Κι ύστερα; Κι ύστρεα θα αφήσω το χρόνο να κάνει τη δουλεία του. Πάντοτε την κάνει.
Αυτό που λένε τελικά ότι: όσα φέρνει ο χρόνος δεν τα φέρνει η στιγμή, είναι μεγάλη αλήθεια. Απλώς, τη στιγμή που ζεις το κάθετι δεν είναι εύκολο να το αποκωδικοποιήσεις, να το μεταφράσεις, να το εξηγήσεις.
Ξεκίνησα νύχτα λοιπόν, για να συνατήσω τις αναμνήσεις μου. Μπήκα σε ένα τραίνο για ένα μακρινό ταξίδι. Ένιωσα την ανάγκη πως θέλω να αναμοχλεύσω τις αναμνήσεις μέχρι να συναντήσω ανθρώπους από το παρελθόν μου. Ανθρώπους που χάραξαν τη ζωή μου στα παιδικά μου χρόνια. Ανθρώπους που προσδιόρισαν και εξέλιξαν, την προσωπικότητα μου, που έζησαν μαζί μου κι εγώ μαζι τους κοινές στιγμές.
Είναι εύκολο να γυρνάς στο παρελθόν. Δύσκολο όμως να το συναντάς μετά από χρόνια. Όταν τα χρόνια, πέρα από φόρτωμα στην πλάτη, δημιουργούν κι άλλα συναισθήματα. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Απλά κατασταλλάζει. Οι εμεπιρίες των χρόνων, τα χέρια που συναλλάσσονται και οι νεότερες αναμνήσεις σκιάζουν την προσωπικότητα.
Κι όμως… ξεκίνησα νύχτα να συναντήσω τις αναμνήσεις μου, όχι από πείσμα γι’ αυτό που έζησα. Αυτό ανήκει στο παρελθόν και καλά θα κάνει να μείνει εκεί. Ξεκίνησα νύχτα για να ζήσω με τις αναμνήσεις μου άλλα πράγματα. Νέα, γεμάτα! Να νιώσω τη ζεστασιά, τη γαλήνη και την ηρεμία. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μετά από τόσα χρόνια είναι σαν οικογένεια. Είναι οι δικοί μου άνθρωποι.
Ξεκίνησα νύχτα. Ανυπομονώ… Μπορεί αν ζούσαμε κοντά, να μην ήταν τόσο ιδανικά, όσο τα έχω στο μυαλό μου. Οι καταστάσεις όμως, μας προσδιορίζουν κάποιες φορές και προσδιορίζουμε κι εμείς στη συνέχεια αυτό που ζούμε.
Ξεκίνησα νύχτα. Και συνάντησα τη μέρα με πολύ αγάπη.
Καλή σας μέρα.
Η Αναστασία Φωκά είναι σπουδάστρια στον τομέα Δημόσιας Υγείας και το διδακτορικό της αφορά ως ερευνήτρια στον καρκίνο του μαστού.