Η διακυβέρνηση των Φλωρεντινών ήταν ηπιότερη από εκείνη των Καταλανών που προηγήθηκε. Η Αθήνα έγινε ξανά έδρα του δουκάτου(όπως ήταν στη Φραγκοκρατία, γιατί οι Καταλανοί είχαν πρωτεύουσα τη Θήβα) και πραγματοποιήθηκαν έργα υποδομής και εξωραϊσμού.
Οι διώξεις εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας περιορίστηκαν. Ο Ορθόδοξος Μητροπολίτης κατοικούσε στην κάτω πόλη, ενώ ο αντίστοιχος Λατίνος στην Ακρόπολη. Η ελληνική γλώσσα άρχισε πάλι να χρησιμοποιείται ( οι Καταλανοί είχαν επιβάλει τη δική τους). Την ίδια εποχή εγκαταστάθηκαν στην Αττική οι πρώτοι Αρβανίτες.
Μόλις τον 15ο αιώνα η Αθήνα άρχισε να κινεί το ενδιαφέρον των Ευρωπαίων περιηγητών. Ένας από αυτούς ήταν ο Κυριάκος της Αγκόνας ( ή Αγκωνίτης) που την επισκέφθηκε δύο φορές : το 1435 και το 1444.
Ο οίκος των Ατζαγιόλι, οι τελευταίοι των οποίων είχαν εξελληνιστεί, κυβέρνησε την Αθήνα μέχρι την κατάληψή της από τους Οθωμανούς, το 1456. Αυτή την περίοδο, η πόλη είχε σαν πυρήνα της το Ριζόκαστρο και είχε περίπου χίλια σπίτια. Υπήρχε ασφάλεια και σχετική ευημερία.
Για τον Βιτσέντζο Κορνάρο φαντάζει σημαντική. Να τι μας λέει για την Αθήνα, μέσα από το γνωστό του έργο Ερωτόκριτος:
«Στους περαζόμενους καιρούς που οι Έλληνες ορίζα
κι οπού δεν είχε η πίστη τως θεμέλιο μηδέ ρίζα,
τότες μια γάπη μπιστική στον κόσμο εφανερώθη
κι εγράφτη μέσα στην καρδιά κι ουδέ ποτέ τση ελειώθη.
Και με τιμή ήσα δυο κορμιά στου πόθου το καμίνι
Και κάμωμα πολλά ακριβό σ’ έτοιους καιρούς εγίνη
Εις την Αθήνα που ήτονε τση μάθησης η βρώσις
Και το θρονί της αφεντιάς κι ο ποταμός της γνώσης».
The article expresses the views of the author
iPorta.gr