Πιτσιρικάς, λίγο μετά τον πόλεμο. Η φτώχεια ορατή, αισθητή παντού, στα ρούχα, στα ανύπαρκτα παιχνίδια μας, στα κακοσυντηρημένα σπίτια, στα δημόσια κτήρια με τα σημάδια από βλήματα μικρά και μεγάλα- άσχετα που εμείς οι μικροί δεν πολυκαταλαβαίναμε. Δημοτικό σχολείο, μπλέ ποδιά με γιακαδάκι άσπρο, από κάτω κοντό παντελόνι με τιράντες, κεφάλι γουλί ή σχεδόν γουλί.
Το δεύτερο διάλειμμα, το μεγάλο, ήταν αφιερωμένο στο συσσίτιο: γάλα σκόνη με κακάο και μια κομμάτα κίτρινο τυρί Cheddar, Aμερικάνικη βοήθεια σε χακί στρατιωτικές κονσέρβες, για να παχύνουν τα υποσιτισμένα ελληνόπουλα όπως διαλαλούσε και η σχετική αφίσα: ένα ξανθό κοριτσάκι που η φούστα της ήταν ριγέ σαν την αμερικάνικη σημαία να προσφέρει ένα ποτήρι γάλα σε ένα αγοράκι ντυμένο τσολιάς. Kι από κάτω με μεγάλα γράμματα “EΛΛHNOΠOYΛA ΠINETE ΓAΛA, EINAI ΔYNAMΩTIKO KAI OΦEΛIMO – ΔΩPO TOY ΛAOY TΩN H.Π.A.” Tο τυρί και το γάλα συνοδευόντουσαν κι από μια κάψα μουρουνέλαιο (δεν ξέρω ποιανού δώρο αυτή, ίσως της U.N.R.R.A.) που τη φυλάγαμε για να την λιώσουμε αργότερα στο πάτωμα της τάξης, προς μεγάλο εκνευρισμό του δασκάλου και της ευαίσθητης μύτης του και προς τέρψη δικιά μας.
Περασμένα ξεχασμένα, θα πεις, τα χρόνια εκείνα. Ή μήπως όχι; Διαβάζω για διανομή τροφίμων σε απόρους και βλέπω και σχετικές εικόνες. “ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ” ΔΩΡΕΑΝ ΕΝΙΣΧΥΣΗ, γράφουνε τα χαρτοκιβώτια, ΚΡΙΘΑΡΑΚΙ ΜΕΤΡΙΟ ή ΤΥΡΙ Π.Ο.Π. Σαν ένα φλας, για κλάσμα του δευτερολέπτου γύρισα εξήντα τόσα χρόνια πίσω. Εκεί φτάσαμε;
Εκεί φτάσαμε κι ακόμα παραπέρα όπως φαίνεται- στο να ζει δηλαδή ένας λαός με την ελεημοσύνη των καλών του εταίρων. Κι επειδή δεν θέλω να νομίζει κανείς πως υπερβάλλω να και τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Είναι του 2012 και σίγουρα πολύ χειροτερότερα σήμερα. 34,6% των Ελλήνων είναι στα όρια της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού. Αυτό μας κάνει 3.795.100 άτομα!
Παραπέρα κουβέντα και αναλύσεις δεν χρειάζονται, νομίζω. Η εικόνα ενός κράτους που καταρρέει είναι εμφανής, όπως πριν εξήντα χρόνια: τρεις πολύωρες διακοπές ηλεκτρικού την βδομάδα που πέρασε, εδώ που ζούμε. Δρόμοι γεμάτοι λακκούβες, δημόσιος φωτισμός σαν μασέλα φαφούτη, σκουπίδια που δεν μαζεύονται γιατί δεν υπάρχουν ανταλλακτικά ή πετρέλαιο για τα απορριμματοφόρα. Ελλείψει προσωπικού σε δήμους, σχολεία, νοσοκομεία, αγροτικά ιατρεία, κλειστά πανεπιστήμια… και πάει λέγοντας. Σαν ένα εγκαταλειμμένο σπίτι που από μόνο του καταρρέει σιγά σιγά και αποσυντίθεται. Και τέσσερα σχεδόν εκατομμύρια συμπατριώτες μας “ζουν” με την ελεημοσύνη των φιλεύσπλαχνων Ευρωπαίων.
Αυτό το “Τυρί Π.Ο.Π.”, το κασεράκι δηλαδή, μου θύμισε μια γελοιογραφία του ενός και μοναδικού ΜΠΟΣΤ. Την παραθέτω, γιατί εγώ αδυνατώ να κάνω κάτι καλύτερο.
Υ.Γ. Τρόικα προς κυβέρνηση για τους πλειστηριασμούς σπιτιών: “Άμα θέλετε να κάνετε κοινωνική πολιτική, βρείτε καταλύματα σε όσους χάνουν τα σπίτια τους”.
Θέλω να βρίσω, να πω μια κακιά λέξη. Φοβάμαι όμως πως θα παρεξηγηθούν οι “πολιτικώς ορθοί” εξ υμών. Αλλά αμφιταλαντεύομαι γιατί, παραλλάσσοντας τον Lenny Bruce, αν δεν μπορώ να πω “γαμώ το” πώς θα πω “γαμώ την τρόικα”;
Τελικά προτιμώ να μην την πω την κακιά λέξη και δεν την λέω. Υπερισχύουν οι “πολιτικώς ορθοί” και η καλή μου ανατροφή.
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του σκιτσογράφου Βαγγέλη Παυλίδη