Εύχομαι από την καρδιά μου το 2014 να αποδειχθεί μια νέα θετική χρονιά για όλο τον κόσμο. Ξεκινώντας το μοίρασμα των σκέψεών μου μαζί σας, θα σας μεταφέρω τα σκωπτικά Ροδίτικα κάλαντα, που λέγονταν παλιότερα έξω από τα αρχοντικά σπίτια:
«Κάλαντα καλαντίσαμε και δεν μας επλερώσαν, να πέσουν τα τσουκάλια τους με τα γιαπράκια μέσα.
Κάλαντα καλαντίσαμε και δεν μας επλερώσαν, χατέστε να παγαίνουμε και χοίρους έχει μέσα.
Εσέν’ αφέντη μπρέπει σε καρέκλα καρυδένη, για ν’ακουμπά η μέση σου η ξεχαρβαλωμένη.
Εσέν’ αφέντη μπρέπει σε ένα κουτσό μουλάρι, που να μην έχει πέταλα, καπίστρι και σαμάρι.
Και πάλι ξανά μπρέπει σε, άμμο να ρεμονίζεις, άθθο και καρβουνόσκονη στο γδι να κοπανίζεις.
Που τα γιαπράκια που θα φας σούρδιση να σε πιάσει κι οι πόρδοι σου ν’ακούγονται σ’ ολόκληρη την πλάση.
Κυρά γλωσσού, κυρά ψειρού, κυρά γλωσσοκοπάνα, η μουζωμένη φούστα σου μοιάζει με φούρνου πάνα.
Τον ακαμάτη γιόκα σου που ρέγγει στο κροβάτι, μ’ ένα λιράτι δές τον στης πόρτας τον μπεράτην.
Κυρά την θυγατέρα σου βάρτην μες το ζεμπίλι και κρέμασέ την στα ψηλά να μην τη φαν οι ψύλλοι.
Ψύλλους, κοριούς και ποντικούς το σπίτι να γεμίσει κι αφέντης μέσ’ στο στρώμα του ‘πόψε να κατουρήσει.
Σ’ αυτό το σπίτι πού’ρταμε πέτρα να μη ραγίσει κι από τον ανεμόβροχο το δώμα να τρυπήσει».
