Πριν από λίγο καιρό, που λέτε, με έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο. Μαύρο αυτή τη φορά. Δεν ήξερα πού θα πάω. Μετά από ένα μικρό ταξίδι πήγα σε ένα χώρο που δεν ήξερα τους ανθρώπους. Ο κύριος με τα μαύρο αυτοκίνητο προσπάθησε να με τραβήξει για να μπω σε ένα δωμάτιο που ένας άλλος κύριος με αυτιά λίγο μικρότερα από τα δικά μου, φορούσε μια άσπρη μπλούζα. Αυτόν τον θυμάμαι, έχει έρθει αρκετές φορές στον κήπο μου.
Με προσέχει και εμένα και τους συγκάτοικούς μου. Τον άλλο δεν τον ήξερα, ούτε και τη κοπέλα που με κοιτούσε χαμογελαστή και έλεγε «όμορφη που είσαι εσύ…». Καλά … καλοπιάσματα του ανθρώπου είναι αυτά για να με καταφέρουν.
Με προσέχει και εμένα και τους συγκάτοικούς μου. Τον άλλο δεν τον ήξερα, ούτε και τη κοπέλα που με κοιτούσε χαμογελαστή και έλεγε «όμορφη που είσαι εσύ…». Καλά … καλοπιάσματα του ανθρώπου είναι αυτά για να με καταφέρουν.
Προσπάθησε, λοιπόν, να με τραβήξει, αντιστάθηκα. Με πήρε αγκαλιά. Έσκυψα το κεφάλι φοβισμένη. Έβαλα και την ουρά στα σκέλια. Παραδόθηκα. Μου έκανα στείρωση. Για την υγεία μου είπαν. Όταν επέστρεψα στον κήπο μου, φορούσα κι ένα χωνί στο κεφάλι. Ούτε μιλούσα σε κανένα( ναι και γω μιλώ με τον τρόπο μου), ούτε κοιτούσα κανένα τους στα μάτια, ούτε έτρωγα, ούτε ήθελα να φάω. Ένοιωθα φοβισμένη. Τους εμπιστεύτηκα και εκείνοι με πήγα κάπου και με πόνεσαν. Βόλτα δεν πήγαινα γιατί ήμουν άκεφη. Ξαπλωμένη με το χωνί σο κεφάλι κοιτούσα τα πάντα και φοβούμουν μήπως με ξαναπάμε κάπου.. Κανέναν τους δεν τολμούσα να δω στα μάτια. Ήταν ξένοι για μένα πια; Ήθελαν να μου κάνουν κακό; Έρχονταν όλοι και με χάιδευαν, αλλά ήμουν ανέκφραστη. Ή μάλλον γυρνούσα το κεφάλι μου αλλού χαμηλώνοντάς το. Παρίστανα την θυμωμένη. Στην πραγματικότητα ήμουν φοβισμένη.
Ο κύριος με τα μεγάλα αυτιά τους είπε να με προσέχουν πολύ. Κυρίως την νύχτα. Με έβαλαν μέσα να κοιμηθώ. Ίσως να άλλαζε η ψυχολογία μου λίγο. Ήταν η μόνη στιγμή της ημέρας που θυμήθηκα πως κουνιέται η ουρά μου. Χάρηκα. Πήγα πάνω στο οβάλ χαλάκι και ξάπλωσα εκεί. Δεν κουνήθηκα όλο το βράδυ. Ένοιωθα ήδη καλύτερα.
Έτσι πέρασαν αρκετές μέρες. Την ημέρα ήμουν άκεφη και στον κήπο μου, το βράδυ που με έβαζαν στο σαλόνι για να κοιμηθώ, ένοιωθα καλύτερα. Πάντα ήθελα να εμπιστευτώ ξανά τους ανθρώπους του Κήπου μου και πάντα κάτι με εμπόδιζε. Ασχολήθηκαν όλοι τους πολύ μαζί μου. Ο κύριος αυτιάς τους διηγήθηκε ένα περιστατικό: ένα σκυλάκι με φοβίες πριν από λίγα χρόνια έκανε στείρωση, πέτυχε η επέμβαση και δύο μέρες μετά το σκυλάκι πέθανε από ανακοπή. Το απέδωσε στην στενοχώρια. Θορυβήθηκαν οι δικοί μου. Ναι τελικά, έγινα κατάδικοι μου. Γιατί με πρόσεχαν περισσότερο από οτιδήποτε.
Τελικά, αποφάσισα να τους ξαναεμπιστευτώ. Η στείρωση, όπως άκουσα μετά, πρέπει να γίνεται στα θηλυκά σκυλιά, γιατί ζουν περισσότερο. Δεν βαριέσαι. Εγώ δεν μπορώ να μετρήσω με τέτοιους όρους την ζωή. Τι θα πει περισσότερο ή λιγότερο; Σημασία έχει για όσο ζήσεις, να είσαι με κάποιους που να νοιώθεις πως σε φροντίζουν, σε αγαπούν και σε σέβονται. Είτε είσαι η Έλλη του Κήπου, είτε η Έλλη της κουζίνας.
Διαβάστε εδώ για τι γράφει ο συνεργάτης μας για την στείρωση των θηλυκών ζώων.
