Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, Ασγούρου
Πηγές Καλλιθέας Ρόδου
Όταν στην εφηβεία μου ένα αρμόνιο προστέθηκε στο δωμάτιό μου, αναρωτιόμουν τι έκανε εκεί. Ήταν ένα από τα απροσδόκητα δώρα του πατέρα μου. Άρχισα δειλά-δειλά να πατώ τα πλήκτρα. Άκουγα τις νότες και προσπαθούσα να τις “δέσω” για να βγει μελωδία. Μην γνωρίζοντας τίποτα από μουσική, άρχισε να αχνοακούγεται ένα αγαπημένο βαλσάκι. Πάτα το ένα, πάτα το άλλο, οι νότες βγήκαν εν αγνοία μου και έδεσαν. Ήταν αυτό:
Αυτό ήταν το πρώτο του ατζαμή και το τελευταίο τραγούδι που έπαιξα στο αρμόνιο. Το πρωτοάκουσα από μια γάργαρη, μελωδική και ευγενική φωνή. Δεν ήξερα τότε ποιος ήταν. Σήμερα ο σεβασμός, η νοσταλγία, ο θαυμασμός έχουν απεικονισθεί στην ίδια μορφή.
Ο Φώτης Πολυμέρης είναι το πρόσωπο μιας εποχής του Μεσοπολέμου που εκφράζει στον υπέρτατο βαθμό και με ακρίβεια το συναίσθημα, το πάθος, τους κρυφούς ίσως και ανεκπλήρωτους έρωτες, τις ρομαντικές καντάδες, τα μυρωδάτα άνθη, τα ομπρελίνα, τα μακριά φορέματα με φουρό, τα καπελίνα, τα ατσαλάκωτα κοστούμια, τα μπαστουνάκια περιπάτου και τους πολλούς κήπους της Αθήνας. Τραμ, λίγες κούρσες, μπριγιαντίνη στα μαλλιά και το βαλς της ουτοπίας. Φτώχεια, τραγούδι, χαμόγελα, πείσμα για ζωή και πολύ ελπίδα. Καντάρια η ελπίδα. Βγαίνει χωρίς ελπίδα η ζωή;
Η εποχή που ξεδιπλώνεται βγήκε από τις κιτρινωπές σελίδες φωτογραφικού άλμπουμ με τον θάνατο του Φώτη Πολυμέρη. Φώλιασε στις μνήμες και την νοσταλγία των ρομαντικών. Ίσως και των ρεαλιστών. Ίσως ακόμα και διαχρονικών πρωταγωνιστών μια εποχής που έγραψαν ιστορία στην καθημερινότητά της. Από τους αντιπροσωπευτικότερους καλλιτέχνες της.
Ήθος, καλλιέργεια, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, ευγένεια, ευαισθησία και χαρά για τα ασήμαντα, αλλά τόσο σημαντικά, είναι μερικά από τα στοιχεία που διακρίνει κάποιος που θα σκύψει πάνω στους στίχους του. Έγραψε μουσική, ερμήνευσε με αυτήν την θεσπέσια φωνή και υπήρξε ο στιβαρός τροβαδούρος που έθεσε βάσεις για την μετέπειτα μουσική ιστορία της Ελλάδας. Επιπλέον, είχε τη σοφία να μην αναζητεί πάντα απαντήσεις από την λογική, αλλά να δίνει χώρο στο συναίσθημα, το ακαθόριστο, το τυχαίο.
Στις 28 Μαΐου 2013 στο www.iporta.gr είχατε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε για πρώτη φορά εξομολογήσεις του Γιώργου Νταλάρα, καθώς και τον στενό του φίλο και στιχουργό Λευτέρη Παπαδόπουλο, στα όσα είπαν το 2011 στον Μιχάλη Κουμπιό, διευθυντή παραγωγής της μεγάλης συναυλίας αφιερωμένη στον Φώτη Πολυμέρη, στο Θέατρο Badminton στις 29 Ιανουαρίου 2011 που εγκαινιάστηκε ουσιαστικά η σειρά συναυλιών ”Τα Πρόσωπα Του Ελληνικού Τραγουδιού”. Το βίντεο αυτό ανήκει στο προσωπικό αρχειακό υλικό του συνθέτη Μιχάλη Κουμπιού και το παραχώρησε στην δημοσιότητα ο ίδιος, αφού του το ζητήσαμε, εκτιμώντας τον σεβασμό μας στον σπουδαίο καλλιτέχνη.
Τον ευχαριστούμε θερμά για την τιμή!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr