“Το φιλί του Λόγγου” της Αλεξάνδρας Καρακοπούλου-Τσίσσερ

πλατσούρισα στα όμορφα, κρυστάλλινα νερά σου

έμεινα, έφυγα και ξαναγύρισα φορές πολλές,

όλες οι εποχές δικές σου

και η σκέψη μου σε σένα

ένα Σάββατο, μιά Κυριακή, μιά γιορτή, μιά εκκλησιά

με το ποδήλατό μου σε αλώνισα

με την ψυχή σε εγνώρισα, σε ένιωσα και σε κράτησα σφιχτά να μην μου φύγεις,

το χώμα σου εφίλησα και σου ορκίστηκα πίστη αιώνια,

 

πίσω απ´τα βιβλία του σχολείου, εικόνες στο μυαλό μου, δικές σου λέξεις

όνειρα πως θα σε περπατήσω και δεν θα σε μοιραστώ ποτέ, δικός μου τόπος, μαγικός

παρέες, φωνές, τραγούδια, αυλές,

 

ανεμομαζώματα

χαμόγελα και ευχές για μια ζωή

που την φαντάστηκα όπως και να´ χει, καλή, κακή, με σένα

εσύ μου έδινες κουράγιο, το φως που έβλεπα στο τέλος κάθε μαύρης σκέψης, μελανής

πίσω απ´τα σύννεφα, ο ήλιος μου

 

κι ας άλλαξες όσο περνούσαν χρόνια

κι ας έγινες δεύτερη και τρίτη μοίρα

κι ας άδειασε η αυλή απ´τα γνωστά χαμόγελα

η ζωή γυρίζει, ανανεώνεται το πλήθος και ξεχνάει τον πόνο

εγώ σε βλέπω και όταν μυρίζω τους λεμονανθούς σου ταξιδεύω σε μια χώρα πιο αγνή, λευκή γεμάτη κάλες

αυτές που κάνουν τις λευκοντυμένες κοπέλες να ομορφαίνουν όταν στέκονται πλάι στον Επιτάφιο το Πάσχα στο χωριό

χειμώνα, καλοκαίρι δείχνεις το πρόσωπό σου, αυτό που αγαπώ πιο πολύ απ´όλα

 

το σημάδι που μου ἀφησες, ανεξίτηλο, αιώνιο, αέρινο και νοητό εδώ στα ξένα μέρη

ένας βράχος στην σκέψη μου να πιάνομαι όταν αρχίζω να αιωρούμαι

 

το πρώτο μου φιλί

το πρώτο μου μπάνιο

όλες οι αισθήσεις μου, κοσμικό το ραντεβού μαζί σου, αδιαπέραστο

σου χαρίζω τις σκέψεις μου, τις πιο πολύτιμες

μαζί με τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους, θυσία στους θεούς, σπονδή

η γη σου ρίζωσε για πάντα στην καρδιά μου και έγινε οίκος για τους πιο δικούς μου,

να σε χαίρονται μαζί μου και να γιορτάζουν και αυτοί την σπάνια, λιτή σου ομορφιά

το χωριό μου,

ο πρώτος μου έρωτας, ο πιο μεγάλος,

αυτός που δεν θα με προδώσει για τον άλλο, τον επόμενο

δικό μου και κοινό μυστικό,

ο Λόγγος μου.