«Κοίτα… – λες στον φίλο σου που έχετε πάει για ένα γρήγορο καφέ από την δουλειά σ’ένα καινούριο χώρο – είναι αξεσκόνιστος ο πάγκος των ποτών, δεν ξέρουν να φτιάχνουν καφέ και επιτέλους… γιατί δεν έχετε γλυκά;» καταλήγεις απευθυνόμενη σε έναν γλυκύτατο νεαρό.«Μα τι έχετε, κυρία μου, και είστε επιθετική;» σου απαντά χαμογελαστά και με μαεστρία εντυπωσιακή.
«Γιατί, πουλάκι μου, δεν έχετε γλυκό για να συνοδεύσει ο άνθρωπος τον καφέ του;» τον ξαναρωτάς τάχα θυμωμένη, αλλά επιμένοντας στην αστοχία του καταστήματος να μην έχει γλυκό για τον καφέ.
«Ο σεφ μας έρχεται στις 8μμ. Συνεπώς, προς το παρόν στερούμεθα γλυκών».
«Ούτε μπισκοτάκι έχετε».
«Δώσε, στην κυρία μας, όσα μπισκοτάκια θέλει» επισημαίνει στον μπάρμαν.
Μια σακούλα με εντυπωσιακού περιτυλίγματος μπισκοτάκια αραδιάζονται σε μια γυάλινη βάση.
Περιεργάζεσαι τον νεαρό με το απίθανο ταπεραμέντο. Σταράτα χρώματα, πανέξυπνα μάτια, χαμόγελο καθαρό και ζεστό, αεικίνητο κορμί, καλοβαλμένο και αγέρωχο. Ασυνήθιστο στυλ για έναν νεαρό.
«Ποια ηλικία έχεις;»
«Είκοσι επτά!»
«Και είσαι από…;»
«Βέροια!»
«Και εδώ; Πώς;…»
«Για δουλειά. Αρχικά σε άλλη επιχείρηση και τώρα εδώ… Σπούδασα βιβλιοθηκονόμος, δεν άντεξα να κάνω την δουλειά, γιατί δεν μπορώ την απομόνωση, δούλεψα σε μπαρ στον τόπο μου, έφτασα ως ερωτικός μετανάστης στην Μάνη, χώρισα μετά από δυόμιση χρόνια και βρέθηκα εδώ» λέει με μια ανάσα.
«Ανέβηκες στην εκτίμησή μου με εκείνο το «ερωτικός μετανάστης».
«Στην δική μου ανέβηκα περισσότερο, όταν κατάλαβα πως δεν έχει καταλάβει η κοπέλα τι της έδωσα και έφυγα.»
«Δηλαδή;»
«Δεν φοβήθηκα ποτέ την δουλειά και την ζωή. Πήγα στον τόπο της για να είμαστε μαζί και εκείνη μετά από δύο χρόνια άρχισε να μου λέει για καριέρες και προτεραιότητες άλλες. Δεν ήθελα να είμαι εμπόδιο στην ζωή της, σέβομαι απόλυτα την δουλειά της, αλλά δεν γίνεται να είμαι και ο τελευταίος τροχός, ούτε και να μένω με το πουλί στο χέρι στα 27 μου περιμένοντας να γυρίσει. Και… την έκανα»!
Κάτι έχει αυτό το παιδί. Κάτι απροσδιορίστως ελκυστικό στην σκέψη. Ένα εγκεφαλικό πινκ-πονγκ νοιώθεις πως ξεκινά.
Ναι, αυτό το αντράκι που είναι μαγκάκος, ξύπνιος, περπατημένος, δουλευταράς, άφοβος, τολμηρός και ριψοκίνδυνος, έχει κάτι να σου πει. Κάθε άνθρωπος που κουβαλά μια ιστορία έχει κάτι να σου πει. Την ιστορία του γραμμένη με δάκρυ, με πόνο, με χαρά, με ό,τι τέλος πάντων. Στερέψαν οι ιστορίες, γιατί στέρεψε η διάθεση των ανθρώπων να αναζητούν την περιπέτεια. Όλοι δασκαλεύονται για να εισχωρήσουν στην κυψέλη τους. Η κυψέλη του γάμου, της σχέσης, της δουλειάς, της ασφάλειας, της κοινωνικής αποδοχής, της… της… της…. Αϊ σιχτίρ πια, βαρέθηκα! Δυστυχείς άνθρωποι που αυτομαντρώνονται στις φυλακές του μυαλού και της κοινωνία τους. Ένα τσαφ του σπίρτου υπόθεση η ζωή τους στο πεπερασμένο του σύμπαντος. Και αυτοί, εκεί με μανία, προσπαθούν να μπουν στις πολυτελείς, ατελείς και ματαιόδοξες φυλακές τους. Τάσεις ζωής που έχουν συλλάβει ανόητα μυαλά, ηλίθιοι άνθρωποι και αποτυχημένοι, που ζουν για να πουν ότι έζησαν, χωρίς να έχουν καταγράψει την προσωπική τους εξέλιξη ούτε καν στο minimum. Με αμφίβολη χρησιμότητα στο σύνολο, με μετριότατη έως ανύπαρκτη γενναιοδωρία, με ανάποδα χαμόγελα και πεθαμένα μάτια χωρίς λάμψη, τρέλα, χαρά, υγεία. Άτονοι και καμπουριασμένοι καμαρώνουν για τους όρους ζωής που τους επέβαλλαν να επιθυμήσουν.
Ο νεαρός είναι αλλιώς. Και είναι πολύ μικρός για να είναι αλλιώς.
«Λοιπόν;».
«Λοιπόν, διαβάζω ένα υπέροχο βιβλίο. «Ο Μοναχός που πούλησε την Ferrari του». Εγώ δεν έχω ακόμα Ferrari, αλλά ίσως χρειαστεί να πουλήσω την μηχανή μου, όταν το τελειώσω» λέει γελώντας και βλέποντάς τον, θέλεις να τον αγκαλιάσεις.
Ω, ναι έχει κάτι. Πάει αλλού, έχει δουλέψει και το μυαλό. Δεν είναι μόνο μύες, γάμπα, μαλλί, γυαλί και παντελόνι Lee. Η πιάτσα κάνει τα αντράκια. Η γυροβολιά στον κόσμο. Δίνει αυτοπεποίθηση, δημιουργεί όρους επιτυχίας. Μην αναρωτηθείς περίπλοκα, ποιοι είναι οι όροι επιτυχίας. Είναι εκείνοι που τίθενται κάθε φορά μετά από σκέψη προσωπική, μετά από δουλειά εσωτερική, μετά από χρόνο που έχεις διαθέσει στον εαυτό σου. Ο χρόνος είναι σύμμαχος. Αν δεν επενδύσεις στον εαυτό σου, μοιάζεις εύκολα με καρικατούρα.
«Ποιός σε έφτιαξε έτσι;» ρωτάς υιοθετώντας εκείνο το απίθανο μειδίαμα στα χείλη του Μπρους Γουϊλις.
«Ο εαυτός μου» απαντά με αυτοπεποίθηση και βλέμμα σταθερό.
«Είναι λίγοι οι μάγκες, το ξέρεις, έτσι δεν είναι;»
«…τους ζηλεύουν και θέλουν να τους εξαφανίσουν» σου απαντά. «Αλλά είμαστε για τους άλλους ό,τι εμείς τους επιτρέψουμε να βλέπουν ότι είμαστε. Και γω δεν σπαταλιέμαι. Καλύτερα μόνος και ισορροπημένος, παρά με παρέα και φυλακισμένος».
Νάτες πάλι οι φυλακές. Και άλλα κλουβάκια με ιλουστρασιόν κουρτίνες. Νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος και αν καλοσκεφτείς, αν αντέξεις να καλοσκεφτείς με θάρρος, θα δεις πως είσαι πνιγμένος σε υποχρεώσεις που δεν επέλεξες. Σκόρπια ζωή.
«Σου’χω ένα καλό νέο: κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του Sharma «Τα μυστικά του Μοναχού που πούλησε την Ferrari του» λες.
«Να και μια χρήσιμη πληροφορία. Βαρέθηκα να ακούω ποιος γαμεί ποιον. Όταν διαβάσω το πρώτο, θα πάρω και το δεύτερο».
«Θα μου δώσεις τον αριθμό σου;»
«6944……..»
Φεύγοντας νοιώθεις γοητευμένη. Δεν ξόδεψες ασκόπως τον χρόνο σου, όπως ασκόπως μασάς την τσίχλα σου. Αποθηκεύεις το τηλέφωνο στην μνήμη του κινητού σου. Θυμάσαι τον Sarma. Αυτοπειθαρχία, αυτοέλεγχος. Ναι, η αναμονή είναι η καλύτερη περίοδος. Η αρχή… αμέσως μετά περνάς στην αντίστροφη μέτρηση. Καθυστέρησέ το και άσε τον χρόνο να σου μιλήσει. Δεν κάνει ποτέ λάθος.
Πηγαίνεις στο βιβλιοπωλείο. Είσαι στον χώρο με τα θεατρικά. «Μάλλον δεν έχει διαβάσει ποτέ Σέξπηρ και Ουϊλλιαμς» σκέπτεσαι. Διαλέγεις το «Λεωφορείο ο πόθος». Κλασσική αξία. Κάθε νέο βήμα πρέπει να είναι σωστά επιλεγμένο. Σου θύμισε τον Sharma, θα του μάθεις τον Williams. Είπαμε… αλισβερίσι η ζωή με τους δικαιότερους όρους, χωρίς δικαστές και δικαστήρια.
Χρήσιμη πληροφορία: και το δεύτερο βιβλίο του Robin Sharma «Τα μυστικά του μοναχού που πούλησε την Ferrari του» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα»
