Ημέρες του 2013, του Βαγγέλη Παυλίδη

Λέγεται πως ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Ακολουθεί λογικά και το αντίθετο, πως ο λύκος δηλαδή δεν χαίρεται καθόλου στην ηρεμία του βάλτου, στη στασιμότητα. Ως τοιούτος και εγώ, εννοώ ως λύκος/πολιτικός σκιτσογράφος και μην το πάτε αλλού παρακαλώ, ξεκίνησα κάποια στιγμή που πρώτα η χούντα κι ύστερα η πολιτική πάλη κι οι διεργασίες ήταν στο φόρτε τους. Εκεί όχι μόνο βρήκα κυνήγι και τροφή, μα και την ικανοποίηση πως κάτι κάνω, κάτι προσφέρω αν μου επιτρέπεται να πω, πως δεν κάθομαι τέλος πάντων να μετράω προβατάκια να περνούν.

Ήταν μια εποχή, που έδινε ελπίδες πως κάτι πάει ν’ αλλάξει προς το καλύτερο στον τόπο αυτόν. Η αναμπουμπούλα κράτησε λίγα χρόνια, με σκαμπανευάσματα και πισωγυρίσματα, μα πάντα με την ελπίδα πως υπάρχει ακόμα ελπίδα. Κι ύστερα τα πράγματα ηρέμησαν, καταλάγιασαν. Μπήκε πάλι το νερό στ’ αυλάκι. Ένα αυλάκι παράλληλο, αλληλοτροφοδοτούμενο και πολλάκις διασταυρούμενο με το προηγούμενο. Κι ο λύκος άρχισε να ξύνει το κεφάλι του γιατί όταν η δουλειά καταντάει ρουτίνα, όταν απο τα πράγματα είναι υποχρεωμένος κανείς να επαναλαμβάνεται, χάνεται τότε το κέφι, χάνεται η δημιουργικότητα. Κι έτσι σιγά σιγά ο λύκος παύει να είναι λύκος και γίνεται κάτι σαν εκείνα τα ζώα που περίλυπα και κατσιασμένα στριφογυρίζουν στο κλουβί του ζωολογικού κήπου. Τόσο μονότονη και επαναλαμβανόμενη, τόσο βαρετή και αναμενόμενη κατάντησε κάποια στιγμή η πολιτική ζωή που -αλήθεια λέω- μπορούσα σήμερα να κάνω ένα σκίτσο για το τι θα έλεγε ο πρωθυπουργός ή κάποιος άλλος πολιτικός την επόμενη βδομάδα.

Κάπως έτσι και τώρα. Εγώ που κάποτε έτρωγα εφημερίδες για πρωινό, εφημερίδες για μεσημεριανό και πάλι εφημερίδες για δείπνο αρκούμαι τώρα στους τίτλους κι αυτούς στα γρήγορα. Τα υπόλοιπα είναι αυτονόητα και δεν χρειάζεται διάβασμα. Τι είπε ο Σαμαράς, τι είπε ο Ευάγγελος… μα τι άλλο να πούν απ’ αυτό που λένε πάλι και πάλι και πάλι, εδώ και τόσον καιρό. Το νερό στ’ αυλάκι που λέγαμε.

Τέλος πάντων, αυτά για την πολιτική κι εσάς μάλλον δεν σας αφορούν, μα τα λέω γιατί έτσι τα νοιώθω τον καιρό αυτόν. Παρακαλώ να μη νομιστεί πως βαρέθηκα τη ζωή. Χα! Πώς το λέει πάλι η παροιμία; “Ο λύκος κι αν εγέρασε…” Έχω μπόλικη κι ενδιαφέρουσα δουλειά στα χέρια μου και στο κάτω κάτω τι το ‘χω τούτο δω το μπλόγκ. Κι ύστερα ειν’ ωραίες οι ταβέρνες του χωριού, καλή η παρέα, καλό το ούζο και η σούμα.