Ημέρες Πολυτεχνείου, του Βαγγέλη Παυλίδη

την προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανή η Χούντα είχε σκληρύνει την στάση της. Η λογοκρισία δυσκόλευε την κυκλοφορία των ειδήσεων που γινόταν περισσότερο στόμα με στόμα και με τα ξένα ραδιόφωνα – το BBC, την Deutsche Welle, το Ράδιο Μόσχα. Φυσικά, ούτε λόγος για σκίτσο στην εφημερίδα. Ένα δυό που τόλμησα να κάνω τα ‘φαγε το μαύρο σκοτάδι.

Όμως, η αρχή του τέλους της Χούντας είχε ξεκινήσει πολύ πριν τον Νοέμβρη, η γραφή ήταν ήδη στον τοίχο. Έτσι, τον Φλεβάρη του ’73 το Πολυτεχνείο θα ξεσηκωθεί για πρώτη φορά κι η αστυνομία θα εισβάλει στον χώρο, θα ξυλοκοπήσει, θα συλλάβει δεκάδες και θα παραπέμψει 11 στο στρατοδικείο.

Το σκίτσο που παραθέτω δημοσιεύτηκε εκείνη ακριβώς την εποχή.

ΥΓ. Το γελοιογραφικά διεστραμμένο μυαλό μου δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί: ας πούμε πως κάτι ανάλογο γινόταν σήμερα, πως οι φοιτητές, οι νέοι, ζητούσαν “Ψωμί, παιδεία, ελευθερία”. Όπου σήμερα “ψωμί” σημαίνει εργασία, “παιδεία” σημαίνει αληθινά δωρεάν και υψηλού επιπέδου και “ελευθερία” σημαίνει ελευθερία από την καταπίεση και τη μιζέρια, την σκλαβιά της αβεβαιότητας για το μέλλον και την κυριαρχία της Τρόικας.

Πώς θα τους αντιμετώπιζε άραγε η σημερινή κυβέρνηση Δεξιάς / καραγκιοζ-Σοσιαλιστών, που πρεσβεύει το δόγμα “η βία είναι βία απ’ όπου κι αν προέρχεται”;

Αναρωτιέμαι μ’ άλλα λόγια τι είδους βια να ήταν άραγε ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου; Και αφού η βία είναι βία απ’ όπου κι αν προέρχεται ήταν άραγε όμοιες -εξ ίσου κακές- η βία των φοιτητών και η βία της χούντας;