Τα υπόγεια γίνονται για να λειτουργήσουν ως αποθήκες. Όταν στο υπόγειο δίνεις ρόλο κατοικίας, δυο πράγματα συμβαίνουν: ή έχεις άγνοια της ποιότητας που πρέπει να έχει ο τόπος διαβίωσής σου ή θέλεις να το εκμεταλλευτείς νοικιάζοντάς το και ασεβώντας στις συνθήκες διαβίωσης των συνανθρώπων σου. Κάποιοι μηχανικοί επισημαίνουν τους κινδύνους των υπόγειων χώρων, άλλοι πάλι τους προτείνουν ως προέκταση των σπιτιών των ιδιοκτητών «για να βγάλεις άλλο ένα διαμερισματάκι από κάτω». Πάντως, ασφαλής χώρος διαβίωσης ένας υπόγειος χώρος δεν είναι ποτέ. Κυρίως, όταν αποφασίζεις να τον νοικιάσεις ή να κατοικήσεις ο ίδιος.
Όπου φτωχός και η μοίρα του; Μπορεί. Πάντως να είσαι μέσα στο σπίτι σου και να σε πλακώνει το νερό που έρχεται από το παράθυρο, που σπάει από τον χείμαρρο, αφού έχει προηγουμένως γκρεμίσει τον τοίχο που προσπαθούσε ένα προστατεύσει τον χώρο σου, είναι ένας τέλος που σε ανατριχιάζει. Δεν έχει σημασία να επιρρίψουμε ευθύνες – άραγε, πού; στον ιδιοκτήτη; στον ενοικιαστή; στον εργολάβο; στη πολεοδομία, αν έχει γνώση; (Καλά δεν παίρνω και όρκο, κάποιες φορές έχει γνώση και κάνει τα στραβά μάτια γιατί έρχονται στα στραβά κάτι χαρτζιλίκια…). Ό,τι έγινε, έγινε; Μα θα επαναληφθεί κάπου αλλού. Μήπως να επαναξιολογήσουμε -όπως κάνει και ο Μιχελάκης με τις δημοτικές επιχειρήσεις των δήμων για να δημιουργήσει και άλλους ανέργους- τον τρόπο που δομήθηκε τούτος ο έρμος ο τόπος; Από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο;
Ο Στουρνάρας από την άλλη χαμογελά, δίνοντας εύσημα στον Σαμαρά, ο ΕΟΠΥΥ απεργεί, οι φαρμακοποιοί δεν δίνουν φάρμακα αν δεν πληρωθούν, οι ασφαλισμένοι στον ΟΑΕΕ κινδυνεύουν με προσωποκρατήσεις, ο κόσμος σκοτώνεται στους δρόμους -και δεν φταίνε πάντοτε οι κακοί δρόμοι- άνθρωποι πνίγονται στα έντονα καιρικά φαινόμενα της χώρας και κανείς δεν κάνει κάτι. Άραγε, αξίζουμε ό,τι μας συμβαίνει; Μήπως παίρνουμε ό,τι μας αξίζει; Ο τύπος που αγοράζει τα κατασχεμένα σπίτια είναι κυνικός υποστηρίζοντας το «ας πρόσεχαν», οι εκλεγμένοι πολιτικοί παρατηρούν, αλλά δεν αντιδρούν, όπως άλλωστε δεν αντιδράμε κι εμείς ως πολίτες. Οι αγανακτισμένοι φαίνεται να είναι πιο αγανακτισμένοι, αλλά ή δεν έχουν ακόμα αντιληφθεί τη δυναμική του ντόμινο ή περιμένουν να τη σκαπουλάρουν με κάποιο τρόπο από τα άπατα του πηγαδιού.
Οι πολιτικοί της Ελλάδας δεν υπήρξαν ούτε χορτάτοι από χρήμα, ούτε χορτάτοι από ζωή. Κλέφτες στιγμών και εντυπώσεων ήταν που τράβηξαν πολλούς από τους αυλικούς τους κοντά τους. Ούτε έχουν ιδέα για το τι περνά ο λαός. Τις αποφάσεις τους δεν τις αξιολογούν στο πετσί τους, αλλά τις κόβουν στα μέτρα των άλλων στην τύχη ή από ιδιοτέλεια. Δηλαδή σου ράβουν ρούχο με το μάτι για να στο πουλήσουν. Αδιάφορο για αυτούς, αν σου ταιριάζει, σου είναι μικρό, κρυώνεις, σέρνεται και σε φέρνει τούμπα στο περπάτημα. Το χρέος τους το κάνουν και με το παραπάνω: παίρνουν αποφάσεις για σένα χωρίς εσένα.
Και ο λαός ζει μ’ ένα αμάν κι ένα αμήν. Στην τύχη και στα τείχη. Θα ήθελα οι πολιτικοί να έχουν φιλότιμο και να αποχωρήσουν οικειοθελώς από τα αξιώματά τους ή να σκύψουν ουσιαστικά πάνω από τον λαό. Αυτό δεν μπορούν να το κάνουν όλοι, αλλά οι λίγοι και καλοί. Και στους πολιτικούς υπάρχουν οι λίγοι και οι καλοί. Απλώς, καίγονται μαζί με τα ξερά χόρτα. Και, ασφαλώς, δεν είναι οι συνδικαλιστές ή οι του ΠΑΜΕ και του Εργατικού Κέντρου. Οι αρχηγοί αυτών είναι όλοι τους βολεμένοι. Κι αυτοί και τα παιδιά τους. Θέλω, λοιπόν, να δω αυτούς τους λίγους να εναντιώνονται στο ΔΝΤ. Και να ζήσουν από επιλογή αυτό που ζει ο πολίτης. Το νοσοκομείο με το ράντζο, το υπόγειο που αναγκάζεται ο φτωχός να νοικιάσει, ο μαγκάλι που επιλέγει ο άνεργος, την κομμένη ΔΕΗ των νοικοκυριών, την ουρά στο συσσίτιο, το μηχανάκι που είναι οικονομικότερο στη μετακίνηση κι ας κάνει κρύο.
Μετά από τούτα τα τελευταία και ιδιαζόντως τραγικά, αν δεν αντιδράσει ο λαός ζητώντας από κάποιους εκλεγμένους τα αυτονόητα, είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν έχει νόημα να αναζητήσουμε την ευμάρεια των προηγούμενων δεκαετιών. Αυτήν την πούλησαν εξαιρετικά και την κατάπιαν αμάσητη οι νεοέλληνες. Σε ποιον δεν θα περνούσε το παραμύθι με τη δανεική ευζωία; Το νεοσύστατο ελληνικό κράτος έπεσε σε σφάλματα. Ο κόσμος τώρα είναι μπερδεμένος, κουρασμένος, αποπροσανατολισμένος. Και οι πολιτικοί μας αδούλευτοι, αζύμωτοι με τα βαριά ζητήματα. Και προφανώς ακατάλληλοι. Από τους λίγους που το λέει η ψυχή τους, θέλω τη διαφορά. Αλλά μάλλον επιβάλλεται να υποκινηθούν από τους πολίτες. Αλλά, ποιος είναι άξιος πολίτης; Φαύλος κύκλος θα μου πεις, αλλά αυτό ζούμε. Μέχρι που κάποιοι αληθινοί αγωνιστές θα θυσιαστούν. Ποιος όμως θα ανοίξει τον κύκλο των θυσιών; Και για ποιους; Πες μου κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις. Και μη μου πεις τα παιδιά σου, γιατί τα αρπάζεις και πας να βρεις την τύχη σου στην Αυστραλία. Άρα, πού καταλήγουμε; Στο ότι στερέψαμε από ιδανικά. Όταν αυτά επιστρέψουν, ίσως και ετούτος ο τόπος να επανακτήσει την αξιοπρέπειά του.
Πρώτη δημοσίευση στο protagn.gr
