Το συναντάς όχι και πολύ συχνά, αλλά όχι και σπάνια αυτό το μέρος. Εκεί βλέποντας αυτά τα γκρεμίσματα και τα ραγίσματα που έχουν ανθίσει δημιουργώντας μιας αλλοτινής εποχής ομορφιά, ξέρεις ότι συγκεντρώνονται γάτες. Λες και δεν καταλαβαίνουν την ανθρώπινη παρουσία, περήφανες και μυστηριώδεις παίζουν, δαγκώνονται, «συνομιλούν».
Και κατά βάθος ξέρουν ότι δυο ζευγάρια ματιά είναι καρφωμένα πάνω τους, δυο χέρια τους προσφέρουν φαγητό, ίσως και χάδια, προσπαθούν να απαθανατίσουν τις μικρές τους στιγμές ανεμελιάς. Και εκείνες με φόντο μιας άλλης εποχής σκηνικό, συνεχίζουν να αφήνονται στο παιχνίδι, στα χάδια, στην φροντίδα. Όσο διαρκεί μια μέρα. Όσο διαρκεί και όσο φτάνει (άραγε έχει όρια;) η τρυφερότητα ενός ανθρώπου…
