Είναι κατά κάποιον τρόπο κολακευτικό να αναδημοσιεύει κάποιος την δουλειά σου. Σημαίνει πως την εκτιμά, πως του αρέσει, πως την θεωρεί πετυχημένη, πως θα ενδιαφέρει κι άλλους. Ως εδώ καλά.
Όμως η κάθε δουλειά, η κάθε δημιουργία, προϋποθέτει κόπο, σκέψη, γνώση και, βέβαια, κάποιο ικανότητα και ταλέντο ξεχωριστό που δεν τό’χουν άλλοι. Όπως είπε και ο Gene Fowler, “Το γράψιμο (και η ζωγραφική θα πρόσθετα εγώ) είναι πολύ εύκολο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κάτσεις κοιτώντας ένα λευκό χαρτί, μέχρι σταγόνες αίματος ν’ αρχίσουν να σχηματίζονται στο μέτωπό σου”. Ύστερα απ’ αυτά είναι πολύ φυσικό ένας δημιουργός να ζητά ο κόπος του να γίνεται σεβαστός και σίγουρα όχι αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Μιλώ με αφορμή αυτούς που χωρίς δεύτερη σκέψη, με κάθε άνεση και δήθεν αφέλεια, αρπάζουν από το διαδίκτυο ή αλλού ό,τι τους βολεύει προκειμένου να γεμίσουν δικές τους σελίδες που αλλοιώς θα ήταν αδειανές. Αυτό, βέβαια, δεν είναι διαφορετικό από το να αρπάζεις κάτι από το ράφι του παντοπωλείου και να το παίρνεις σπίτι χωρίς να πληρώσεις, προκειμένου να γεμίσεις το δικό σου άδειο ράφι. Ακόμα χειρότεροι είναι όσοι αναδημοσιεύουν από αναδημοσιεύσεις. Εκεί τα ίχνη του δημιουργού εξαφανίζονται παντελώς αφού ούτε καν ο πρώτος αναδημοσιεύσας αναφέρεται πουθενά. Ο κλέψας τον κλέψαντα, δηλαδή.
Προσωπικά, έχω πικρή εμπειρία. Έχω δει έργα μου να δημοσιεύονται σε έντυπα ή το διαδίκτυο χωρίς την παραπάνω αναγνώριση που λέγαμε. Έχω δει έργα μου παραποιημένα κατά βούλησιν να εικονογραφούν τελείως άσχετα άρθρα αλλονών. Έχω δει έργα μου να κυκλοφορούν χωρίς την άδειά μου ως προσκλήσεις σε χορούς συλλόγων, αφίσες, καλέσματα σε απεργία, ακόμα και μπλουζάκια- ναι, ναι, τα πουλούσαν στην Παλιά Αγορά οι ξεδιάντροποι μα τους κανόνισε ο δικαστής.
Τι πρέπει να γίνει; Απλό! Αναδημοσίευση, ναι. Μα ταυτόχρονα αναγνώριση του δημιουργού, μα και αναφορά της πηγής απ’ όπου “κατεβάστηκε” το συγκεκριμένο έργο. Στην δικιά μου περίπτωση η αναγνώριση πρέπει να είναι: “του Βαγγέλη Παυλίδη, πηγή , (ή κάτι άλλο, ανάλογα με την περίσταση)”. Το σκίτσο ή άλλη εικονογράφηση δεν πρέπει να απομονώνεται και να χρησιμοποιείται χωρίς το κείμενό που τυχόν το συνοδεύει.
Αυτά βέβαια δεν αφορούν τους σωστούς και ευσυνείδητους που τηρούν την δεοντολογία και σέβονται την δουλειά του άλλου. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, και παρακαλώ: όταν αναδημοσιεύεται σκίτσο, κείμενο, σχέδιο ή ό,τι άλλο δικό μου να με αναφέρει ονομαστικά ως δημιουργό καθώς επίσης να αναφέρει και την πηγή με ενεργό σύνδεσμο (active link) προς αυτήν.
Ήταν αργά και είχα ήδη γράψει τα παραπάνω όταν έμαθα για το σκίτσο του συνάδελφου Χαντζόπουλου και την αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι επιφυλάσσομαι να γράψω περισσότερα γι αυτό τις επόμενες μέρες.
Για την ώρα θα πω πως κύριο χαραχτηριστικό κάποιου με χιούμορ είναι το να μπορεί να γελάει με τον εαυτό του. Θα περίμενε κανείς από μια “πεφωτισμένη”, σύγχρονη Αριστερά να έχει χιούμορ. Ο ΣΥΡΙΖΑ διάλεξε λάθος στόχο μιας κι η σάτιρα είναι γένους ελληνικού, βαθειά ριζωμένη στον λαό μας. Μπορεί να μας αρέσει ή όχι, μπορεί να είναι καλόγουστη ή κακόγουστη, εύστοχη ή άστοχη, μα δεν παύει να αποτελεί το αντίβαρο στην αυθαιρεσία ή τις υπερβολές της κάθε αρχής και εξουσίας. Γεγονός που την τοποθετεί στα θεμέλια της δημοκρατίας.
Αναπαράγω εδώ το σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου από ΤΑ ΝΕΑ. Χαμογελάστε, παρακαλώ.
Βαγγέλης Παυλίδης
Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του σκιτσογράφου Βαγγέλη Παυλίδη