Χθες το βράδυ, που γιόρταζαν οι Γιάννηδες, σκέφτηκα τον φίλο όλων των Ελλήνων κύριο Γιάννη Στουρνάρα. Και επειδή δεν διάβασα ή άκουσα λέξη για το πώς πέρασε την ημέρα της γιορτής του, σκέφτηκα ότι ο άνθρωπος αυτός μάλλον ‘μαγκούφης’ ήταν στην οικία του κι’ αυτό το βρίσκω άδικο. Ξέρεις τι σημαίνει να έχεις αιχμαλωτίσει την ελληνική κοινωνία μεταφράζοντας το αίμα της σε χρήμα και του λόγου σου να μη μπορείς να βγεις να πας σε ένα κέντρο της προκοπάδας, να ξεδώσεις λιγάκι με τους δικούς σου; Όταν κάποιοι άλλοι, (ανώτεροι ή ισάξιοι δεν έχει μεγάλη σημασία) και στην καλλίγραμμη τραγουδιάρα της μόδας Πάολα σπεύδουν, και τις λουλουλούδες φωνάζουν και με δεσποτάδες δειπνούν… Η υπόθεση θυμίζει λίγο Αντρέϊ Βάϊντα και το αριστουργηματικό του ‘Ανθρωπος από μάρμαρο’. Ο κύριος Στουρνάρας, άτομο σαφέστατα πολιτικά αναλώσιμο, πέρασε προφανώς την γιορτή του μετρώντας μέχρι που μπορεί να φτάσει το δίκιο και το άδικο στις πράξεις ενός υπουργού των οικονομικών, υποταγμένου στους διεθνείς τοκογλύφους. Άδικο δεν είναι;
Αλλά, και προχθές που σε ολόκληρη την επικράτεια οι πολιτικοί έσπευδαν σε λιμάνια και παραλίες για τον αγιασμό των υδάτων, πάλι ο κύριος Στουρνάρας άφαντος ήταν. Πως και γιατί; Μάλλον φοβάται ο άνθρωπος μήπως και ‘πνιγεί’ από τα φιλιά των θαυμαστών του, οι οποίοι θα σπεύσουν να τον αγκαλιάσουν…
