Το καλοκαίρι θα σας γράφω για το νησί της Σύρου. Κάθε φορά και διαφορετικά πράγματα. Ίσως και να καταφέρω να σας στείλω και μερικές φωτογραφίες, αλλιώς θα ζητήσω βοήθεια. Αρχίζω με το ημερολόγιο του Μ.Π.Στεφάνου, δημοσιογράφου και εκδότη, από το βιβλίο του “Συριανές Σελίδες”. Είναι ένα συγκλονιστικό κείμενο που αναφέρεται στην κατοχή, αλλά θα διαπιστώσετε κάποιες δυσάρεστες ομοιότητες με το «σήμερα».
«Βρισκόμαστε στην Ιταλική Κατοχή. Η απερίγραπτη πείνα που προκάλεσε στο νησί ο πόλεμος και κυρίως ο εχθρός…
Το δράμα συνεχίζεται.Νομίζεις κι ο τόπος πληρώνει αμαρτίες. Ποιός λέει ότι δεν έκανε λάθη ο λαός μας; Αμαρτία, όμως, όχι! Κι όμως, όλα όσα τραβά λες και χρωστώνται σ’ αμαρτία! Η πείνα του λαού είναι τρομερή και φέρνει καθημερινούς θανάτους… Έχει φτάσει η πείνα στο σημείο, να τρώει η μάνα, να βλέπει το παιδί και να μην του δίνει!
Χτες το πρωί, ήμουν μπροστά όταν ένα αγοράκι 7-8 χρόνων, μπήκε στο φούρνο του κυρ Βασιλάκη του Φωστέρη και τού’ πε να μη δίνει τη μερίδα του το καλαμποκένιο ψωμί στη μάνα του, γιατί τού το τρώει!
Η πείνα θερίζει τον πληθυσμό των πόλεων. Οι άνθρωποι πουλούν ό,τι έχουν για να αγοράσουν κάτι, κι όταν αυτό τελειώσει, τότε ξηλώνουν τα πορτοπαράθυρα, ντουλάπια, πατώματα και τα πουλούν για καύσιμη ύλη, μιας και ο τόπος στερείται.. Κι όταν φαγωθούν τα λεφτά ή τα τρόφιμα που παίρνουν απ΄την ξυλεία τους, τότε, ένα-ένα ξηλώνονται τα δωμάτια του σπιτιού, μέχρι που δεν μένει παρά ένα, ίσα-ίσα για να είναι ο ένας πάνω στον άλλο. Ε, λοιπόν, τότε δεν πρόκειται για δράμα, αλλά για τραγωδία, που μάλιστα δεν θα τελειώσει σύντομα.
Οι Ιταλοί δεν φαίνονται να νοιάζονται όσο πασχίζουν να δείχνουν. Μιλώ για τους υπεύθυνους, όχι για τα στρατιωτάκια».
….
«Η πείνα ξεριζώνει τη φυλή. Τριάντα, σαράντα την ημέρα οι από πείνα νεκροί μας. Μια τραγική μάρτσια φινέμπρα ανεβαίνει από τους τάφους που την ψέλνουν οι πρόωρα νεκροί. Και δεν υπάρχει άνθρωπος να λυπηθεί τον άνθρωπο! Όλα έχουν φύγει από τα χέρια του, αφού χάθηκαν οι υπεύθυνοι, οι αρμόδιοι, οι ως τα χτες παρασταίνοντες τους ταγούς του τόπου μας. Κι όλα είναι στα χέρια του Πολέμου, που εκμηδενίζει τον άνθρωπο.
Και τι θα κάνανε οι ταγοί; Θα ρωτήσει κάποιος. Απαντώ: θα μπορούσαν κάλλιστα να θέσουν στους Ιταλούς τα πράγματα στην πραγματική τους θέση: τα μύρια εμπόδια που φέρουν οι σχετικές υπηρεσίες τους στα θέματα της διακίνησης του μικρού έστω εμπορίου, που εξάπαντος προέρχονται από εισηγήσεις δικών μας (Ελλήνων) δολίων εμπορευομένων, θα ήταν δυνατόν ν’αντιμετωπιστούν. Και ν’ αρχίσει να λειτουργεί η διαδικασία του εμπορικού κύκλου από τους εμπόρους του τόπου, όχι από τους αετονύχηδες που δημιούργησαν οι εξωμητρικές συλλήψεις των σκοτεινών συνθηκών του πολέμου.
Δίνω ένα παράδειγμα: ένας γνήσιος και σοβαρός της Ερμούπολης έμπορος, αν πάρει άδεια εξαγωγής μελιτζανών, θα κάνει και εισαγωγή κάποιου άλλου είδους τροφίμου που στερείται ο τόπος. Αν αυτός ο έμπορος φέρει σταφίδες- καθώς έγινε πριν λίγες μέρες με κάποιο μη έμπορο εισαγωγέα- οι σταφίδες θα πάνε στην αγορά κι από εκεί στον κόσμο. Δεν λέω πως δεν θα φύγει σταφίδα προς το δρόμο της Μαύρης Αγοράς, μα επιμένω πως το μεγάλο μέρος του είδους θα πάει στον κόσμο. Ενώ, ο μη έμπορος εισαγωγέας έφερε σταφίδες, από τις οποίες δεν είδε κανείς μας ούτε μία! Πήγαν γραμμή και καταχωνιάστηκαν για να γίνουν λιχουδιά ευπόρων και όχι τροφή για τους πεινασμένους!».
