Αρχαία Ελληνικά και κυρία Ρεπούση, του Βαγγέλη Παυλίδη
Vangelis Pavlidis
Η κυρία Ρεπούση είναι επιστήμων και δεν θέλει τα Αρχαία Ελληνικά. Σίγουρα έχει ισχυρά επιστημονικά επιχειρήματα. Δεν είμαι ο επιστήμων που θα της εξηγήσει την αξία της γλώσσας μας. Εξ άλλου, δυσκολεύομαι πάντα όταν πρέπει να αποδείξω το αυταπόδεικτο – Είναι νύχτα. Απόδειξέ το! Θα πω απλά πώς το αισθάνομαι.
Δεν θα το κρύψω πως ανάμεσα στα μαθήματα που δεν χώνευα στο Γυμνάσιο (το εξατάξιο) -άλγεβρα, τριγωνομετρία, Φυσική- ήταν και τ’ Αρχαία. Έξη χρόνια Αρχαία, μια ή δυο ώρες την ημέρα ανάλογα με την τάξη και το αν είσουν Κλασσικό ή Πρακτικό – άσε πια και το Dum spiro spero, των Λατινικών. Αυτό που με απωθούσε δεν ήταν μόνο η στριφνάδα και η ανεπάρκεια πολλών καθηγητών και η παπαγαλία ως μέθοδος μάθησης μα ήταν και η μεγάλη, η μοναδική σχεδόν έμφαση στην γραμματική και το συντακτικό με ελάχιστη σημασία στην ουσία, στο ζουμί αυτουνού που διαβάζαμε. Δεν τα χώνεψα τα Αρχαία και χάρηκα πολύ όταν γλύτωσα απ’ αυτά.
Πενήντα χρόνια μετά, νοιώθω τυχερός που είχα την ευκαιρία να διδαχθώ τη γλώσσα μας -έστω και στραβά, έστω κι αν ακόμα δεν σκαμπάζω γραμματική και συνταχτικό. Μου καλλιεργήθηκε όμως το ενδιαφέρον ώστε αργότερα να διαβάσω, όσο γινόταν και σε μετάφραση, τους μεγάλους Έλληνες ποιητές και φιλοσόφους και ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΜΙΛΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Έμαθα να χρησιμοποιώ την γλώσσα σωστά, μπορώ να εκφράσω την όποια σκέψη και συναίσθημα με σαφήνεια, πλούτισα το λεξιλόγιο μου που ξεπέρνα τις λίγες εκατοντάδες λέξεις που χρησιμοποιούνται συνήθως σήμερα, κατάλαβα γιατί λέμε κάτι όπως το λέμε. Έμαθα να μη γράφω φραγκολεβαντίνικα (τα λεγόμενα Greeklish) που προφανώς δεν ενοχλούν την κυρία Ρεπούση.
Όχι, κυρία Ρεπούση, τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι νεκρά. Θα πεθάνουν όμως και θα γράφουμε όλοι Greeklish (αυτό δεν θέλουν άραγε πολλοί στην ΕΕ; ) αν επικρατήσουν οι απόψεις σας.
Μια ακόμα κουβέντα, με την άδειά σας, σαν αρίστερός που ‘μαι κι εγώ: Ο πολύς “προοδευτισμός” καταντάει πολλες φορές το αντίθετο. Όπως η αριστερής (και Αμερικάνικης έμπνευσης) “πολιτική ορθότης” έχει γίνει πανίσχυρο όπλο στα χέρια του συντηρητισμού.
Μη έχοντας άλλο να πω, αφιερώνω στην κυρία Ρεπούση τα λόγια του ποιητή:
Οδυσσέας Ελύτης
Από το Άξιον Εστί:
Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου… Εκεί σπάροι και πέρκες ανεμόδαρτα ρήματα ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια όσα είδα στα σπλάχνα μου ν’ ανάβουνε σφουγγάρια, μέδουσες με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη… Εκεί ρόδια, κυδώνια θεοί μελαχρινοί, θείοι κ’ εξάδελφοι το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια. Kαι πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας λυγαριά και σχίνο σπάρτο και πιπερόριζα με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι! Εκεί δάφνες και βάγια θυμιατό και λιβάνισμα τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια. Στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα, κνίσες, τσουγκρίσματα και Χριστός Ανέστη με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων. Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου… Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!
