Pablo Neruda, “Canto General”
(μετάφραση από τα Αγγλικά Βαγγέλης Παυλίδης)
Στις αμμουδιές του Μαγγελάνου σε βρήκαμε, κουρασμένη
θαλασσοπόρε, ακίνητη
στην καταιγίδα που τόσες φορές τα γλυκά δίδυμα
στήθη σου αψήφισαν, σκίζοντάς την με τις ρώγες σου.
Σε σηκώσαμε άλλη μια φορά πάνω απο τις Νότιες θάλασσες, μα τώρα
είσουν o επιβάτης στο σκοτάδι, στις γωνιές, ίδια
με το σιτάρι και το μέταλο που φύλαγες
στα πλατειά νερά, τυλιγμένη στο θαλασσινό σκοτάδι.
Σήμερα είσαι δικιά μου, θεά που το γιγάντιο άλμπατρος καθώς περνούσε
πετώντας έξησε με τ΄απλωμένα φτερά του,
σαν ένας μανδύας μουσικής που διευθύνεται στη βροχή
απο τα τυφλά, περιπλανόμενα ξύλινα βλέφαρά σου.
…………………….
Όταν οι άγγελοι κι οι βασίλισσες που γεννήθηκαν μαζί σου σκεπάστηκαν
Όταν οι άγγελοι κι οι βασίλισσες που γεννήθηκαν μαζί σου σκεπάστηκαν
με μούσκλια, κοιμήθηκαν προορισμένοι
να μείνουν ακίνητοι με τιμητική φρουρά νεκρών,
εσύ σκαρφάλωσες στην λεπτή πλώρη του πλοίου,
και, άγγελος και βασίλισσα και κύμα, είσουν ο σεισμός της γης.
Το τρέμουλο των ανθρώπων σηκώθηκε
μέχρι τον ευγενή χιτώνα σου με τα ξύλινα σαν μήλα στήθη
ενώ τα χείλη σου – Ω γλύκα!- υγράνθηκαν
από άλλα φιλιά αντάξια του άγριου στόματός σου.
