Είναι φορές που μας διακατέχει μία αίσθηση θλίψης, την οποία δεν μπορούμε να κατανικήσουμε, να αποφύγουμε. Αντιλαμβανόμαστε πως η μαγική στιγμή τούτης της ημέρας έφυγε και δεν κάναμε τίποτα. Τίποτα το σπουδαίο όπως, θα έλεγαν κάποιοι μετρ του είδους. Κι όμως… Έχουμε κάνει πολλά. Δεν έχει σημασία αν αυτό αρέσει σε πολλούς. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να μοιραστούμε κάποια πράγματα με αυτούς που τους διαλέξαμε και μας διάλεξαν να επιτύχουμε επαφή. Δεν μπορείς άλλωστε να αγαπάς όλον τον κόσμο το ίδιο. Πάντα ξεχωρίζεις όταν επιλέγεις. Και η επιλογή είναι μόνο δική σου. Σου ανήκει και δεν τίθεται θέμα διαπραγμάτευσης. Στα υπόλοιπα υπάρχει η υποχώρηση που έρχεται να επισφραγίσει τη συνέχεια και να δώσει διάρκεια.
Κι όμως, εγώ μέσα σε όλα αυτά προσπαθώ να βρω μία δικαιολογία. Μία για όλα, ή μία για καθετί. Όχι νόημα. Δικαιολογία. Για τα φρικτά μάγια που μετατρέπουν τις αισθήσεις μου σε ερπετά και σέρνομαι. Εκεί χαμηλά… Σέρνομαι!
Εκεί χαμηλά λοιπόν, αλλάζω, έτσι νομίζω; Αλλάζω ναι! Και κάποιες φορές είμαι κάτι αλλιώτικο, που δεν ξέρω, ή ξέρω; Είναι σαν να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζω το είδωλο. Δηλαδή, εμένα. Ευτυχώς, δεν ζω πάντα έτσι. Όταν όμως, φοράω τα ρούχα του άλλου μου εαυτού, γίνομαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου. Δεν ελέγχω το μυαλό μου και η σκέψη μου τρέχει και δεν μπορώ να τη φτάσω. Να φτάσω ποιον και που; Και τότε… Τότε καταστρέφω τα πάντα. Και σέρνομαι πάλι, πιο χαμηλά αυτή τη φορά. Δεν ξέρω ωστόσο, γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως γιατί παρεξήγησα τη ζωή, ή μάλλον την κατήργησα. Την κατήργησα ή την παρεξήγησα; Μπερδεύομαι και μπερδεύω. Μπερδεύω τις λέξεις που κρύβουν άλλα νοήματα και πολλές φορές δεν μπορώ να τα μεταφράσω, να τα ακολουθήσω και πάλι μπερδεύομαι. Δεν ξέρω αν χρειάζεται αποκωδικοποίηση όλο αυτό, ή απλά είναι η ανάγκη του μυαλού να δώσει νόημα σε καθετί που κινείτε μέσα σε αυτό. Να δικαιολογήσει αυτό που δεν αντέχει ούτε καν σαν σκέψη κάποιες φορές.
Δεν υποπτεύθηκα ότι ο μόνος σκοπός της ζωής είναι να ζει κανείς όσο μπορεί, όσο βαστά πιο δυνατά. Δυνατά; μμμμ… Μεγάλη κουβέντα. Αλλά δεν ξέρω αν έχω την τόλμη να το κάνω. Δεν ξέρω αν το μυαλό μου έχει τόσα κότσια, ώστε να διώξει τα ερπετά και να ανέβει. Να ανέβει εκεί που απαιτούν οι περιστάσεις. Ποιες περιστάσεις; Έστω… Να αρθρώσει ανάστημα και να φωνάξει είμαι κι εγώ εδώ. Δεν ξέρω τελικά αν ανήκω στους τολμηρούς της ζωής, ή σε εκείνους που απλά έμειναν πίσω. Έμειναν πίσω να περιμένουν… Τις δικές τους περιστάσεις. Μακριά από όλους αυτούς που καθορίζουν υπόγεια τα τέρμινα του μυαλού σου.
Τελικά η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες και καμιά φορά γίνεται άδικη. Αλλά έχουμε και πάλι την επιλογή. Μπορούμε να δεχτούμε τη δυσκολία και να την ομορφύνουμε ή να τη χειροτερέψουμε. Χωρίς διαπραγμάτευση. Αρκεί μόνο να προσπαθήσουμε… Και τότε όλα θα αλλάξουν. Όλα θα πάρουν τη σωστή σημασιολογική τροχιά και θα ‘μαστε πλέον οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου. Τόσο απλά είναι κάποια πράγματα κι ας μας φαίνονται πολύπλοκα στην κατασκευή τους. Άλλωστε η κατασκευή είναι ένα κατασκεύασμα του μυαλού, οπότε ας ακολουθήσουμε το απλό δρόμο- όχι το εύκολο- και τότε θα βρούμε απαντήσεις. Κι αν δεν είμαστε από τους τυχερούς τους είδους, τουλάχιστον θα είμαστε σε αυτούς που έχουν τολμήσει.