Θυμάμαι τον Μάρκο Αλεξίου να έρχεται στην Columbia με ένα τσιγάρο στο στόμα χωρίς να το ανάβει ποτέ και να μου λέει: “Γιαννάκη, κάνε γυμναστική, σήκωνε βάρη για να σου φύγουν οι ημικρανίας”. Τον Βαγγέλη Μεθυμάκη να παίζει ντραμς και κατά την διάρκεια της ηχογράφησης να τον έχει πιάσει βήχας και για να μη σταματήσουμε να βήχει στον ρυθμό του ζεϊμπέκικου, γκουχ, γκουχ, γκουχ. Τον Νήσο Πανταζή που έχει φέρει έναν ενισχυτή μπάσου λαμπάτο από την Αμερική, που εκτός από το πολύ καλό παίξιμο του να μου κάνει εντύπωση ο γλυκός ήχος του. Τον Χάρη Καλέα να παίζει στα πιάνα, Steinwayκαι Bosendorfer -είχε μια αδυναμία στο δεύτερο- και να είναι μια ορχήστρα μόνος του, τον Άρη Καραντάνη να μη λείπει από το studio όταν χρειαζόμασταν σαξόφωνο και φλάουτο, τον Τοτό Πατερέλη με τη τρομπέτα του (πατέρα του Τάκη) να κάνει πλάκα στον Πάριο, γιατί είχε κερδίσει ένα λαχείο, να του λέει, δώσε μου περισσότερο μεροκάματο από το λαχείο για να έρθω το βράδυ να παίξω στη Νεράιδα! Τον Στέφανο Στεφανόπουλο να παίζει φλάουτο, σαξόφωνο, φλογέρες, κρουστά και να κάνει δεύτερες φωνές, τον Στέλιο Βήχο, να πρέπει να τον βάλω να καθίσει με πολύ χώρο δίπλα του γιατί εκτός από σαξόφωνο φλάουτο φλογέρες, έπαιζε και βιολί, μαντολίνο, μπαγλαμά, τον Δημήτρη Φάμπα, δάσκαλο στην κλασική κιθάρα, που ρωτούσε τον Ζαμπέτα στον πληθυντικό λέγοντας του, κύριε Ζαμπέτα οι παρτιτούρες, που είναι; Και εκείνος να του απαντά στον ενικό, ρε Δημητράκη, δεν αφήνεις τις μ@λ@κίες, η Καθημερινή τις είχε στην πρώτη σελίδα. Τον Τάσο Διακογιώργη να κεντάει με το σαντούρι, τον Γιώργο Κόρο να βλέπει πως τραγουδάνε ο μεγάλος μας Γιώργος Παπασιδέρης, ο Στέλιος Καζαντζίδης, να είναι δίπλα τους και να κάνει με το βιολί τις τσαλκάτζες (τα γυρίσματα της φωνής τους), τον Σπύρο Λιόση με το τρίχορδο μπουζούκι του να παίζει στον δίσκο ”Παρών” του Άκη Πάνου και να ακούμε τις νότες να βγαίνουν σαν στραγάλια…
Θα μου επιτρέψετε όμως να αναφερθώ σε δυο σολίστες που είναι και συνθέτες, τον Σπύρο Ιωαννίδη, με έναν μόνο ολοκληρωμένο δικό του δίσκο ”Ο παράξενος ερωμένος” (εάν τον βρείτε πάρτε τον), αλλά για πολλά χρόνια να είναι δίπλα στον Μητροπάνο, τον Πάριο, την Αλεξίου, τον Λιδάκη και όχι μόνο, να βγάζει ήχο τρίχορδου, παρόλο που είχε τετράχορδο (εμ, είχε καλούς δασκάλους, Παπαδόπουλο, Λιόση) και τον Γιώργο Ζαμπέτα που χωρίς αυτόν η μουσική του Ξαρχάκου στην ταινία Λόλα θα ήταν διαφορετική. Το τραγούδι ”Είμαι αητός χωρίς φτερά, Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Μάνος Χατζιδάκις, δεν ξέρω πως…και οι χαρταετοί του Μίκη Θεοδωράκη από την Γειτονιά των Αγγέλων (μιας και έρχεται η Καθαρή Δευτέρα) θα κάναν μηλαρόνια, θα έπεφταν δηλαδή, γιατί, η τα ζύγια θα ήταν στραβά, η ουρά πολύ κοντή.
Εις μνήμην…
Λοιπόν όλων αυτών,αλλά και κάποιων που έχω ξεχάσει,θέλω να τους στείλω εκεί που είναι στην Γειτονιά των Αγγέλων,τον Ζαμπέτα,12,22 είναι η διάρκεια του,αλλά αξίζει να τον ακούσετε, γιατί εκείνοι σίγουρα θα τον ακούσουν..
Υ.Γ..για πολλούς που δεν το ξέρουν, στην πρώτη εκτέλεση του Ζορμπά και των χαρταετών παίζει ο Ζαμπέτας…