Πρέπει να είμαστε πάντα μεθυσμένοι: είναι το μόνο που έχει σημασία. Εάν δεν θέλεις να νοιώθεις το φοβερό φορτίο του Χρόνου που βαραίνει τους ώμους και σε γονατίζει στο χώμα, πρέπει να είσαι αδιάκοπα μεθυσμένος.
Με τί όμως; Με κρασί, με ποίηση, με αρετή, μ’ ότι σου κάνει κέφι. Μα να είσαι μεθυσμένος. Κι αν κάποια φορά ξυπνήσεις στα σκαλιά ενός ανακτόρου, στο πράσινο γρασίδι δίπλα σε μια τάφρο, στην θλιβερή μοναξιά του δωματίου σου με το μεθύσι φευγάτο, ρώτα τον άνεμο, το κύμα, τ’ αστέρι, το πουλί, το ρολόι, κάθε τι που πετά, κάθε τι που μουγκρίζει, κάθε τι που κυλά, κάθε τι που τραγουδά, κάθε τι που μιλά… ρώτα τι ώρα είναι κι ο άνεμος και το κύμα, τ΄αστέρι, το πουλί, το ρολόι θα σ’ απαντήσει:
“Είναι η ώρα να μεθύσεις! Αν δεν θέλεις να είσαι ο μαρτυρικός σκλάβος του Χρόνου, μέθυσε! Να είσαι πάντα μεθυσμένος, με κρασί, με ποίηση, με αρετή, μ’ ότι σου κάνει κέφι.”
