Η έννοια «λαός» μονίμως μας εμποδίζει να βλέπουμε την αλήθεια. Είτε σκόπιμα, είτε γιατί ποτέ δε μπήκαμε στον κόπο να αναλύσουμε αυτή την έννοια. Ο «λαός» παλιότερα βρίσκονταν στον αντίποδα των πλουσίων. Ή απλουστευμένα οι εργαζόμενοι απέναντι στους επιχειρηματίες. Σήμερα όμως μπορούμε να υποδείξουμε πάρα πολλούς εργαζόμενους σε εμφανώς καλύτερη οικονομική κατάσταση από πολλούς επιχειρηματίες. Αλλά επειδή είναι κουραστικό να αναλύουμε τέτοιες περιπλοκότητες, ξαναγυρνάμε στην απλοϊκή εκδοχή της έννοιας «λαός». Κι έτσι πάντα υπάρχει ένας ασαφής «λαός» που δεν έχει δικαιώματα και δικαιούται, πάντα υπάρχει ένας ασαφής «λαός» που οπωσδήποτε πένεται και γι’ αυτό οφείλουμε να τον καταχωρούμε στη σκέψη μας, υποχρεωτικά, ως φτωχό και καταφρονεμένο. Ακολουθώντας αυτόν τον δρόμο, η αλήθεια καταλήγει να είναι εκτός πλάνου. Ας θέσουμε το εξής απλό ερώτημα: Όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες ασφαλισμένοι – εν ενεργεία και συνταξιούχοι – αδυνατούν να πληρώσουν, για την εισαγωγή τους σ’ ένα κρατικό νοσοκομείο, το ποσό των 25 €; Η απάντηση είναι προφανής. Αρκετοί είναι αυτοί που μπορούν. Και μάλλον είναι αδύνατο να βρεθεί κάποιος που να μη συμφωνεί με αυτό το απλό συμπέρασμα. Μπορεί όμως να συμφωνούμε με την απάντηση, αλλά ποτέ δε θέσαμε ευθαρσώς το ερώτημα.
Αλλά κι αν υποθέσουμε ότι το ερώτημα και τέθηκε και απαντήθηκε, τότε βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα νέο πρόβλημα. Πώς θα ορίσουμε δίκαια ποιοι μπορούν και ποιοι δεν μπορούν να καταβάλουν το ποσό. Απ’ ότι φαίνεται αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί, δυστυχώς, δεν υπάρχει κανείς δημόσιος λειτουργός, κανείς νομοπαρασκευαστής, κανένα μέλος του ελληνικού λαού που ασκεί το λειτούργημα του σε ασφαλιστικούς, νοσοκομειακούς και άλλους συναφείς οργανισμούς και φυσικά κανείς πολιτικός, που να μπορεί να ορίσει κάποιον τρόπο διαχωρισμού. Κι έτσι φτάνουμε στην ισοπέδωση, η οποία είναι βασική πηγή της κοινωνικής αδικίας. Είτε εμφανίζεται κατά του «λαού» (οριζόντιες περικοπές), είτε υπέρ του «λαού» (οριζόντιες απαλλαγές). Νομίζουμε ότι μόνο η πρώτη συνομοταξία ενέχει το άδικο. Όταν μάλιστα πρόκειται για οριζόντιες απαλλαγές, τότε ζούμε τη ψευδαίσθηση κάποιου είδους νίκης του «λαού».
Οι περισσότεροι συμπολίτες μας έχουν έφεση στην ειλικρίνεια. Αν ρωτηθούν, με βιασύνη θα δηλώσουν ότι προτιμούν την αλήθεια απ’ το ψέμα. Πάντα, όμως , έχουμε υπ’ όψη μας και τις εξαιρέσεις, που μπορούν να δικαιολογούν το ψέμα χωρίς να χάνεται η εντιμότητα μας. Τέτοιου είδους εξαιρέσεις υπάρχουν πολλές. Μια εξ αυτών είναι όταν το ψέμα θεωρείται απαραίτητο για να μη πιαστούμε κορόιδα. Γι’ αυτό και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στο ερώτημα αν μπορούν να καταβάλλουν 25 € για νοσοκομειακή νοσηλεία, θα απαντούσαν όχι – ενώ θα είχαν τη δυνατότητα – προκειμένου να μην πιαστούν κορόιδα. Και δικαιολογούν τη προσχηματική τους απάντηση με βάση τα συμφέροντα ενός αόριστου «λαού». Βέβαια υπάρχει και μια άλλη γοητευτική εξαίρεση που κάνει ανεκτό το ψέμα. Να θέτουμε τα ερωτήματα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η απάντηση να αποφεύγει την αλήθεια.
Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
iPorta.gr