Ἦταν Ἀπρίλιος τοῦ 2005. Στό Άννόβερο γινόταν μιά ἀπό τίς σημαντικότερες ἐκθέσεις βιομηχανικοῦ αὐτοματισμοῦ. Εὐτυχής συγκυρία μέ ἔστειλε σ’ αὐτήν τήν ἀδιάφορη γερμανική πόλη. Μεγάλη παρέα, λίγοι γνωστοί, πολλοί ἄγνωστοι, ὅλοι τοῦ σιναφιοῦ. Ἐντυπωσιακά τά ἐκθέματα. Ἀκόμη ἐντυπωσιακότερα τά βράδυα, μέ γερμανικά ἐδέσματα καί τεράστια ποτήρια μπύρας. Σέ μιά παραδοσιακή ταβέρνα μᾶς σέρβιραν τίς λιχουδιές σέ ξύλινους μεγάλους δίσκους. Μεγάλους, ὄχι ψευτομεγάλους! Ἀτομικές μερίδες ἐννοεῖται. (Ἐντάξει, τό μέγεθος ξέφευγε ἀπό τά ὅρια τῆς ἀτομικῆς μερίδας καί ἄγγιζε τά ὅρια τῆς πυρηνικῆς) Ἐκεῖ γεύτηκα γιά πρώτη φορά τήν μπύρα weiss.Τήν λάτρεψα! Γεύση καί ἄρωμα πού δέν ἔβρισκα στίς ξενέρωτες lager πού ἔπινα μέχρι τότε. Σέ μιά ἀπό τίς βόλτες στήν πόλη βρέθηκα μπροστά ἀπό τόν σιδηροδρομικό σταθμό. Ἐνδιαφέρουσα αἰσθητικά ἡ ὄψη τοῦ κτηρίου, μέ κάλεσε νά μπῶ μέσα. Καί κεῖ εἶδα αὐτό πού βλέπετε κι ἐσεῖς. Εἶναι ὁ χάρτης τοῦ σταθμοῦ γιά τυφλούς! Ἔχω ταξιδέψει σέ πολλές πόλεις τῆς Εὐρώπης, τέτοιο πρᾶγμα δέν ἔχω δεῖ πουθενά ἀλλοῦ. Γιά δές, σκέφτηκα, τί προέβλεψαν οἱ Γερμανοί!
