Από τους ερμηνευτές της γενιάς του ο Βασίλης είναι ο πρώτος και ο πιο αντιπροσωπευτικός. Δεν άδειασε το βλέμμα του, δεν γέρασε η ψυχούλα του, δεν αφέθηκε στις δάφνες του. Οι συμπαγείς δεν καβαλάνε καλάμια, ούτε ξαπλώνουν στα τρόπαια. Καβαλούν το όνειρο τους και αφουγκράζονται τους πόθους και τα πάθη των άλλων. Γιατί έχουν αγαπήσει τα δικά τους.
Και εκείνη η μύτη…Την πρώτη φορά που τον είδα από κοντά γέλασα με την στραβή και μεγάλη μύτη και δάκρυσα νοσταλγώντας την εφηβεία μου. Μια σφεντόνα η ζωή του που σημάδευε για να πιάσει την αγάπη. Έτσι είναι οι Αρκάδες. Τους ξέρω καλά. Οι πιο δεινοί κυνηγοί. Και τα καταφέρνουν περίφημα, κυρίως με τους ανθρώπους. Δεν χτυπάνε όλοι τους πουλιά! Έχουν λυγμό στο τραγούδι. Και στο βλέμμα.
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι κάτι σαν εθνικός μας τραγουδιστής. Ερμηνεύει τα πάντα τόσο ζωντανά και έμψυχα σαν να τα χει γεννήσει. Μού φαίνεται απίθανο να μην το έχετε ακούσει κάπου. Αλλά, και αν ακόμα πιστεύετε πως τα έχετε δει όλα από τον Βασίλη στην σκηνή αξίζει να τον ξανακούσετε. Πόσες αναμνήσεις χωράνε σε ένα τρίωρο πρόγραμμα; Πόσες στιγμές αγαπημένες; Όλες στον Σταυρό του Νότου. 40 χρόνια σε ένα τρίωρο πρόγραμμα δεν είναι μικρή υπόθεση, είναι όμως μικτή. Από συναισθήματα, ηλικίες, ακούσματα. Έστω και να χρειαστεί να σας συνοδεύσουν τα παιδιά σας. Όπως κάποτε κι εγώ θυμάμαι τον δικό μου πατέρα στα 11 μου να με συνοδεύει στις συναυλίες του. Πόσο όμορφα τελικά περνούν τα χρόνια!
.jpg)
επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com