Τεντωμένα σκοινιά.
Μετέωρες ελπίδες.
Ασταθή σώματα.
Ακροβάτες στον έρωτα.
Ατελείωτες παραστάσεις η ζωή μας.
Προσπαθούμε να εξημερώσουμε το άγριο.
Να το υποτάξουμε.
Αλλά έχουμε ξεχάσει να ημερεύσουμε τους εαυτούς μας.
Και ο καιρός περνά.
Και εμείς χανόμαστε στην ιδέα της απεραντότητάς του.
Δίνουμε παραστάσεις κ παραστάσεις.
Χανόμαστε μέσα στην μαγεία του ψέματος.
Πεσμένα ιδανικά.
Ανείπωτες και τρελές ελπίδες.
Λόγια που χάθηκαν με το φως του ήλιου.
Εξάλλου η νύχτα ευνοεί τις τολμηρές υποσχέσεις.
Η απόλυτη μυσταγωγία του σκότους που σε καθηλώνει και σε κάνει να ονειρεύεσαι, να υπόσχεσαι και να μεθάς με το ονειρικό, το «από αλλού φερμένο» που έλεγε και ο Ελύτης.
Στροβιλίζεσαι στην δύνη της παρόρμησης.
Δεν σε νοιάζει.
Ακόμα και αν βρεθείς στραπατσαρισμένος, πληγωμένος και με την γεύση της καταστροφής στα χείλη, σπασμένος σε χίλια κομμάτια, ανήμπορος να κινηθείς και να συνεχίσεις να βαδίζεις σε έναν «συμβατικό» δρόμο γνωρίζεις ότι έστω και για λίγα λεπτά βρέθηκες ανάμεσα στα αστέρια.
Στην ελευθερία που σου προσφέρει η απόδραση.
επικοινωνείστε:https://www.facebook.com/marina.vasileiou1?fref=ts
