(Συντονιστής “Κέντρων Δια Βίου Μάθησης” Υπεύθυνος Επικοινωνίας – Δημοσιότητας)
Σύμφωνα με τον Αίσωπο, ένα χωριατόπουλο εξέλαβε ως τραγούδι τον ήχο που έβγαζαν κάποια σαλιγκάρια που ψήνονταν στα κάρβουνα, και με αγανάκτηση είπε τα ακόλουθα: «Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε».
Με άλλα λόγια, είπε στα σαλιγκάρια πως ενώ τα σπίτια τους καίγονταν, αυτά τραγουδούσαν.
Η ρήση αυτή, με τη σύγχρονη μορφή της
«Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε» – όταν τα σπίτια σας καίγονται εσείς τραγουδάτε – , χρησιμοποιείται ειρωνικά για εκείνους που εφησυχάζουν ή ασχολούνται με ασήμαντα θέματα, ενώ έχουν πολύ σοβαρά ζητήματα να αντιμετωπίσουν, ή και ακόμα όταν οι δομές που εξασφαλίζουν την ύπαρξή τους κινδυνεύουν.
Σήμερα ας σκεφτούμε πως η ίδια φράση ταιριάζει και για κάποιους άλλους, ανθρωπόμορφα τέρατα που έβλεπαν “σπίτια” που καίγονταν – με ανθρώπινες ζωές μέσα τους – και τραγουδούσαν χαρούμενοι βλέποντας το αποτρόπαιο θέαμα. Η κτηνωδία και η ανθρώπινη διαστροφή σε όλο της το μεγαλείο.
Ναι, επτά χρόνια μετά και δεν μπορώ να ξεχάσω πώς βρέθηκε ανθρώπινο χέρι να γράψει τα λόγια που έγραψε βλέποντας να χάνονται ανθρώπινες ζωές… Δεν ξέρω αν ο Θεός μπορεί να συγχωρεί τα πάντα, ελπίζω πως το κάνει, όμως ο άνθρωπος που είναι φτιαγμένος να θυμάται – αν και οι Έλληνες είναι λαμπρή εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα, αυτή την κτηνωδία δεν θα την συγχωρήσει ποτέ …
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr