(Κλεμμένο από το ποίημα «Τι είναι η Πατρίδα μας» του Ιωάννη Πολέμη)
Τι είν’ οι ειδήσεις μας; Μην ειν’ τ’ αυθαίρετα
κρυφά που χτίζονται μες στα βουνά;
Μην ειν’ οι βόθροι μας που συνεχίζουνε
με τ’ άρωμά τους να μας μεθούν;
Μήπως το κράξιμο τ’ άλλου στη μούρη μας
που δεν σκεφτόμαστε όπως αυτός;
Οι τενεκέδες μας που χρυσολάμπουνε;
Μην ειν’ τ’ αστέρια μας της σόουμπιζ;
Μην ειν’ της Νάουσας κλειστά σχολεία;
Μην ειν’ παιδάκια μας που ακροβατούν
στα «θέλω» ανάμεσα και στα «μπορώ»;
Μην ειν’ του γείτονα το ρημαδιό;
Μην ειν’ η εικόνα μας που δεν αντέχεται
μες στον καθρέφτη μας τον μαγικό;
Μην ειν’ το χάλι μας που είναι μαύρο
σαν το πετρέλαιο το ακριβό;
Μην ειν’ λιγούρικες φτηνές φωνούλες
πασαλειμμένες με γκλαμουριά;
Το κάθε ξέκωλο που ξεπροβάλλει
σε τηλεόραση και περιοδικά;
Μην ειν’ οι άστεγοι κι οι απολυμένοι μας
και οι μανάδες μας δίχως δουλειά;
Μην είναι άνθρωποι, κάπως βλαμμένοι,
που όλα τα παίρνουνε στα σοβαρά;
Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία λαμόγια μας, χρυσά παιδιά,
που η τέχνη φόρεσε πα’ στον καθένα
μια μίζα αθάνατη ν’ αντιλαλεί;
Μην ειν’ η Ρόδος μας με τα προικιά της
φραγμένα ρέματα στα βορινά;
Που οι προστάτες της χρόνια τής τάζουν
αποκατάσταση και παντρειά;
Μην ειν’ οι σύριγγες που μας ξεμένουν
μες στις πλατείες μας που όλο θρηνούν;
Μην ειν’ λαθρέμποροι που κονομάνε
από τον πόνο του διπλανού;
Μην ειν’ οι άνθρακες που μας μοστράρουνε
σαν θησαυρούς μες στο κουτί;
Μην είναι οι άρχοντες οι δαψιλοί μας
Που καβγαδίζουνε σαν πετεινοί;
Μην ερυθρόμαυροι, τατού γεμάτοι,
που την πατρίδα τους, λεν’, αγαπούν;
Και το στιλέτο τους βαθιά το χώνουν
όπου νομίζουνε κι όπου μπορούν;
Μην ειν’ οι εφήμεροι που σκυλοβρίζονται
για ξένα τάλαντα ολημερίς;
Μην ειν’ οι φόλες τους που καταπίνουμε
σαν κάτι αχόρταγα χαζά γατιά;
Μην ειν’ οι άξιοι που όλο σωπαίνουνε,
άνθρωποι δίπλα μας, με αρχοντιά,
καθώς το έχει τους είν’ ακατάσχετο
σαν σκέψη ατρόμητη μα και βαθιά;
Τι να ‘ναι είδηση; Μήπως τα όρια,
που ονειρευόμαστε να ξεπεράσουμε,
κι εμείς να γίνουμε είδηση νέα, μοναδική,
ξεχνώντας κάθε μας παλιά πληγή;
Όλα είναι είδηση! Κι αυτά και κείνα.
Και κάτι που ‘χουμε μες στα μυαλά
και φέγγει αθώρητο, μικρή λαμπίτσα,
και κράζει μέσα μας: Εμπρός, παιδιά!
30 Νοεμβρίου 2013
