Θα το πω από την αρχή, επειδή οι καλές εξηγήσεις κάνουν τους καλούς φίλους: Δεν είμαι εν δυνάμει ψηφοφόρος του Θεοδωράκη, γιατί δεν εφάπτονται οι ιδεολογικές μας συντεταγμένες. Ωστόσο έμεινα ενεός από την τόση χολή που εξεμέσθη εναντίον του με την ανακοίνωση ίδρυσης κόμματος.
Δεν αναφέρομαι στην συνήθη και φυσιολογική (δικαιολογημένη αφού στην Ελλάδα ζούμε) συνωμοσιολογία, για το ποιος κίνησε τα νήματα και τον ώθησε στη δημιουργία κόμματος. Στο παρελθόν υπήρξαν κόμματα που δημιουργήθηκαν στα πολιτικοοικονομικά παρασκήνια, ενώ άλλα είχαν ως κινητήριο δύναμη την δημιουργική τρέλα των αρχηγών τους και μόνο: Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα, ο οποίος δημιούργησε ένα νέο, ριζοσπαστικό, τριτοκοσμικής κατεύθυνσης κίνημα, παρότι τα τότε συμφέρονταν και οι καθοδηγητές κοινής γνώμης, τον ορμήνευαν να ακολουθήσει πεπατημένους δρόμους, με τους σίγουρους ψηφοφόρους του παραδοσιακού Κέντρου. Επίσης η Πολιτική Ανοιξη του Α. Σαμαρά, ο οποίος λειτούργησε άτσαλα και αστόχαστα, ως ντεσπεράντο ξεπερασμένης εθνικοφροσύνης, πέρα από κάθε ορθολογική διαφύλαξη προσωπικού συμφέροντος! Αντιθέτως, στα πολιτικά σαλόνια δημιουργήθηκε η κίνηση των 58, η οποία πλέον διαλύεται άδοξα εις τα εξ΄ ων συνετέθη.
Ο Θεοδωράκης μπορεί να ξεκίνησε μόνος του ή να είναι κατά προτροπή συμφερόντων. Αυτό δεν το ξέρουμε και σε καμιά δημοσίευση από όσες ισχυρίστηκαν κάτι παρόμοιο, δεν υπήρξε κανέναν αποδεικτικό στοιχείο. Απλώς υπήρχαν απόψεις – αλλά απόψεις έχουμε όλοι και δεν αποτελούν στοιχεία.
Γιατί αυτό το κείμενο; Γιατί έμεινα έκπληκτος από την οργίλη αντίδραση του απλού κόσμου, των αναγνωστών του ΒΗΜΑτος, σε ένα χολερικό άρθρο του διευθυντή του Α. Καρακούση με τίτλο: «Η σούπα του Σταύρου»! Στο κείμενο, μεταξύ άλλων ο δημοσιογράφος χαρακτηριζόταν ως «ψωνισμένη δημοσιότητα που πήραν τα μυαλά του αέρα»!
Τι το ΄θελε; Αστραψαν, βρόντηξαν και τον κατακρεούργησαν οι αναγνώστες του τον δ/ντη: Τι να πρωτοαναφέρει κανείς: το γεγονός ότι από μια ανακοίνωση , πριν παρουσιαστούν οι θέσεις, έσπευσε να απαξιώσει το νέο κόμμα; Ότι τόσα χρόνια δεν ήταν τόσο ή καθόλου καυστικός με τους τηλεαστέρες, τους ηθοποιούς, τους ποδοσφαιριστές, τα μοντέλα, τους γόνους των πολιτικών οικογενειών με την έτοιμη εκλογική πελατεία, την έτοιμη οικονομική περιουσία, και την έτοιμη τηλεοπτική προβολή;
Ότι δεν ήταν απορριπτικός –πώς να είναι άλλωστε- με τους χρυσοποίκιλτους γόνους επωνύμων οικογενειών που χωρίς και αυτοί (όπως οι ομοούσιοί τους των πολιτικών οικογενειών), να έχουν κολλήσει ένσημο στη ζωή τους, μετά τις λαμπρές σπουδές ες Εσπερίαν, έρχονταν σε ροδοστρωμένους δρόμους και γίνονταν αυτομάτως εκπρόσωποι του λαουτζίκου για να προστατέψουν τα συμφέροντα του! Τι μπορεί να καταλάβει από απλό λαό ένας δημοσιογράφος που μεγάλωσε στην Αγια Βαρβάρα, αναρωτιούνταν ρητορικά και με νόημα οι αναγνώστες.
Σημαντικό ήταν το γεγονός ότι αυτοί του είδους τα σχόλια, συνοδεύονταν από πολλά like άλλων αναγνωστών!
Μεταφέρω απλώς τον απόηχο, υπέρ των 160 σχολίων ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, γιατί ήταν μια έμπρακτη αποκάλυψη, έστω και αν το γνωρίζουμε από τις δημοσκοπήσεις: ο κόσμος αποστρέφεται το παρόν πολιτικό σκηνικό. Τα «δεν ξέρω, δεν απαντώ», είναι ένα ανοιχτό πεδίο απογοητευμένων από όλες τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, ανοιχτό σε νέες πολιτικές προτάσεις. Ένας βιότοπος όπου θάλλει η προσμονή για το καινούργιο, το φρέσκο. Ισως γιαυτό οι επιθέσεις από όλες τις κατευθύνσεις, σε ένα νέο κόμμα που ουσιαστικά δεν είναι κάτι άλλο ακόμη, πέραν μιας απλής διακήρυξης ίδρυσης!
Κατά τα άλλα όλοι υπεραμύνονται της ανάγκης για νέο αίμα στην πολιτική, για φρέσκες ιδέες, αλλά αυτά μάλλον είναι αποδεκτά όταν τυγχάνουν της δικής τους έγκρισης και μόνο!
* Ο Γιάννης Σιδέρης είναι δημοσιογράφος, με συνεργασίες σε τηλεοπτικούς σταθμούς, σε ραδιόφωνα (τελευταία στον ΣΚΑΙ), εφημερίδες και ιστοσελίδες. Τώρα αρθρογραφεί στο aixmi.gr.
Διαβάστε τα άρθρα του Γιάννη Σιδέρη εδώ.
