Τα βιβλία. Η Ιστορία. Το σχολείο. Σαν να πήγαν όλα περίπατο. Σαν να ξαναζώ εκείνη την παιδική φάρσα με τους συμμαθητές, που κάνοντας την εκδρομή του σχολείου- τον γνωστό περίπατο για να χάσουμε μάθημα- πηγαίναμε σε εκείνη την αλάνα του Μπουρναζίου και παρατηρούσαμε στο χαμηλό σπιτάκι μια μαυροφορεμένη γιαγιά που στεκόταν μέσα από το τζάμι και μας παρατηρούσε όλες τις ώρες. Με την μαντίλα στο κεφάλι και ακούνητη στην θέση της με κάδρο το ξύλινο παραθυρόφυλλο. «Είναι μάγισσα», λέγαν τα παιδιά, «…κι έρχεται τη νύχτα στον ύπνο…». Πω πω, φαντασία! Όλα με τόση φαντασία που μπέρδευες την σταχτοπούτα με τους συμμαθητές- παραμυθάδες.
Πέρασαν από τότε περισσότερα από 35 χρόνια. Εκείνη η γιαγιά- μάγισσα αποκλείεται να ζει. Για την ακρίβεια, ούτε και εκείνη η αλάνα υπάρχει πια στο Μπουρνάζι. Σαν να είναι όνειρο οι εκδρομές-περίπατοι του σχολείου. Το μόνο που ζούσε και εξακολουθεί να ζει είναι η μούντζα. Άλλοτε από τους αγανακτισμένους, άλλοτε από τους ψευτοθυμωμένους, άλλοτε από τους νεοναζί. Τι κι αν τα δάχτυλα κλειστά; Η μούντζα περηφανεύεται και όσο πιο ψηλά τινάζεται, τόσο περισσότερο ισχύει αυτό που έλεγε η δική μου γιαγιά: «Ποιον νομίζεις ότι μουντζώνει παιδάκι μου; Τον Θεό μουντζώνεις… και μετά τον εαυτό σου…»
