Ώρες ατελείωτες έτρεχες να προλάβεις μια σκιά που έπαιζε κρυφτό μαζί σου και έτρεχες, με κομμένη την ανάσα, με δάκρυα στα μάτια, με τον φόβο μήπως –αν την φτάσεις- δεν σε βρει με λουλούδια στα χέρια που αναβλύζουν όμορφα αρώματα και υγεία.
Και έτρεχες, και ξεχάστηκες κάπου στην πορεία και σε ένοιαζε μόνο ο προορισμός σου. Και έφτασες πολύ πέρα από τον προορισμό σου. Κατάκοπος και με πληγές παντού, συνειδητοποίησες ότι είχες φτάσει αργά. Η σκιά είχε ήδη ξεμακρύνει και το μόνο που αντίκριζες ήταν μια αχνή φιγούρα στον ορίζοντα και παντού γύρω σου συντρίμμια και μέσα σε όλα τα συντρίμμια είδες και τον εαυτό σου να πέφτει και να κομματιάζεται.
Κακό κακέκτυπο ενός ειδώλου γεμάτο με όνειρα. Ρυτιδιασμένα χέρια, σκοτεινά μάτια, χείλη σφιγμένα, μαλλιά θαμπά, γόνατα σημαδεμένα από το σύρσιμο. Πολλές φορές μέσα στην διαδρομή προσπάθησες να φωνάξεις, να μην τρέχεις, να ακουστεί η φωνή σου. Αλλά τα χείλη σου κινούνται μάταια, χωρίς καμιά δυναμική. Η φωνή σου χτύπαγε μέσα στην καρδιά σου και επέστρεφε πάλι σε εσένα, με περισσότερη ορμή κάθε φορά. Και δεν μπορούσε να ακουστεί τίποτα. Μόνο μια εκκωφαντική σιωπή. Γιατί κάποτε προχωρούσατε παρέα. Τώρα μόνο εσύ είσαι αυτός που κατρακύλησες και ένοιωθες να πέφτεις, να πέφτεις χωρίς να ξέρεις πού ακριβώς θα σταματήσεις. «Together we stand, divided we fall».
Και τα λουλούδια που κουβαλούσες είχαν από καιρό μαραθεί. Νεκρά μέσα σε ένα ωραίο περιτύλιγμα. Βολεμένα μέσα στον δικό τους θάνατο γιατί κάποιος άλλος όρισε ότι η ομορφιά τους ταιριάζει σε μια ανθοδέσμη η ένα βάζο. Και δεν πρόβαλαν αντίσταση, στολίστηκαν και άντεξαν, αλλά άρχισαν να πέφτουν, να μαραίνονται, να αποχωρίζονται ένα – ένα όλα τα φύλλα τους. Ώσπου έμειναν παγωμένα μέσα σε ένα όμορφο ταιριαστό για τους εντολοδόχους τους πλαίσιο.
Μαρίνα-Μαρία Βασιλείουεπικοινωνείστε:https://www.facebook.com/marina.vasileiou1?fref=ts