Περάσματα στο σύμπαν. Γέφυρες σ’ένα κόσμο καμωμένο από συγκρούσεις.
Απ’το λιοπύρι του καλοκαιριού στη φθινοπωρινή σταγόνα, από την ασημόφεγγη νύχτα στη ροδοδάχτυλη αυγή κι από τη νηνεμία της θάλασσας στην τρικυμία της.
Και η μελαγχολία στο στόμα,έχει μια γεύση παράξενη.
Τη γεύση μιας πίκρας ανάκατης με τη ζάχαρη των αναμνήσεων. Έφυγε το καλοκαίρι. Έφυγε κι άφησε μόνο μνήμες. Τρυφερές μνήμες να λειαίνουν τις γωνίες του σκληροτράχηλου χειμώνα, που έρχεται. Κι αυτό το βουητό της θάλασσας και το παράπονο στα χείλη των βράχων, που το κύμα τούς γδέρνει. Ξαφνιάσματα ηχητικά. Μοιάζουν περάσματα σιωπών στις αδυσώπητες κραυγές του εσωτερικού μας σύμπαντος!
Σ’αυτούς τους δυσκίνητους καιρούς ξεχνώ πως ζω, πως υπάρχει και το αύριο. Και δακρύζω απ’τον πόνο, όπως η θάλασσα που πιτσιλάει στην επαφή της με άμορφες, τεράστιες πέτρες.
Κάνω προσπάθεια ν’ακούσω αρμονίες στους πυροβολισμούς, ν’ακούσω τέμπο ρυθμικό στον καρδιακό παλμό. Να δω το διάφανο στη στάλα της βροχής που κρέμεται στο φύλλο.
Μα η ανθρωπιά λαχανιασμένη άρρυθμα τρέχει, δεν την προφταίνω να τη φιλέψω του κουταλιού γλυκό, να καλοπιάσω τον ουρανίσκο της. Ανόμοια,διαφορετικά κι αντίθετα τα ενδύματα, που ντύνω την ψυχή μου.
Πώς να ταιριάξουν σ’εξαίσια συμφωνία, σε γλώσσα αρμονική, που αναζητώ;
Πού ‘ναι ένας μαέστρος ταλαντούχος να πειστεί με τη μπαγκέτα του να συντονίσει τις διαφορετικότητες;
Πού’ναι η αγάπη να διευθύνει τα προσωπικά μας μονοπάτια, το άρωμα της ύπαρξής μας.
Να κατευνάσει το σφορτσάντο της βίας.
Πού’ ναι η αγάπη να οδηγήσει σ’όνειρο το μουχλιασμένο σήμερα.
Πού’ ναι η αγάπη να πάρει το αδέξιο χέρι και μ’απαλές κινήσεις να του δείξει πώς χαϊδεύουμε τα πλήκτρα.
Να γεννηθεί γλυκό τραγούδι για να ξεπλύνει την ψυχή από τις σκόνες της.
Ελπίδα Νούσα Επικοινωνείστε: elpidanousa@hotmail.com