Κατάμεστο το Ρωμαϊκό Ωδείο από θεατές που στο τέλος της παράστασης σηκώθηκαν όρθιοι για να την χειροκροτήσουν. Αναφέρομαι στον Πλούτο σε σκηνοθεσία του Διονύση Σαββόπουλου. Αυτοαναφορικότητα και αυτοσαρκασμός από την πλευρά του δημιουργού που δεν εξαίρεσε τον εαυτό του από τον καυστικό σχολιασμό. Αναφορές στο σήμερα και ένα κλείσιμο του ματιού να δούμε την αλήθεια που κρύβεται από τον αμέριστο και απρόοπτα αποκτημένο πλούτο. Το σκηνικό δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μία σκηνή της αυτοσχέδιας commedia dell’ arte και σε συνδυασμό με τα πολύχρωμα κοστούμια -ένα συνονθύλευμα από χρώματα και κίνηση- έδιναν την εντύπωση ενός περιοδεύοντα θιάσου της εποχής.
Μουσικά όργανα αραδιασμένα επί σκηνής γίνονταν κάποτε οι πρωταγωνιστές. Διαφορετικές δράσεις τοποθετημένες σε αντιθετικά σημεία καλούσαν το βλέμμα του θεατή να απλώνεται παντού. Ο Νίκος Κουρής (Χρεμύλος) επισκιάστηκε ελαφρώς από τον υπηρέτη – αρλεκίνο του Χρήστο Λούλη (Καρίωνα) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και οι δύο δεν ξεχώρισαν και δεν χάρισαν απλόχερα το γέλιο στους θεατές. Μία ανδροκρατούμενη παράσταση που έδωσε χώρο στην ερίτιμο κυρία, την Πενία. Η Αμαλία Μουτούση βγήκε σα βγαλμένη από αρχαία τραγωδία, παραπέμποντας συνειρμικά στην αφίσα της παράστασης που δε θυμίζει σε τίποτα κωμωδία. Ο ἀγών με την Πενία και τον Χρεμύλο που επιδόθηκαν σε ένα κυνήγι θήρευσης ψήφων παραπέμποντας σε πολιτικούς την προεκλογική περίοδο. Πολιτική χροιά, βουλευτιλίκι, διαφθορά, νουθεσία περιείχε ο λόγος του Ερμή – Διονύση Σαββόπουλου με ξεκάθαρη απεύθυνση στο κοινό.
Μία παράσταση που σε γεμίζει προβληματισμούς σχετικά με το σήμερα και τις επιπτώσεις που θα φέρει στο αύριο. Μία παράσταση με κύριο συστατικό τη μουσική σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη και μία επιθυμία να κρατήσει λίγο ακόμα. Με εντυπωσίασε, με μάγεψε, με κατέκτησε.
*Κερδίστε προσκλήσεις για την παράσταση εδώ.
Η Ελένη Λαδά είναι φοιτήτρια στη Σχολή Ανθρωπιστικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστήμιου Πατρών, Τμήμα Θεατρικών Σπουδών.