Θαύμαζα πάντα την ταχύτητα με την οποία διάφορα ανέκδοτα κυκλοφορούν μετά κάποιο γεγονός, στόμα με στόμα, με το διαδίκτυο ή SMS. Και πολύ θα ‘θελα να γνωρίσω κάποιον από τους ανώνυμους αυτούς δημιουργούς/καλαμπουρτζήδες -γιατί κάποιοι τα δημιουργούν τα ανέκδοτα, ε- και να τους συγχαρώ για το χιούμορ και την ευστοχία τους.
Το τελευταίο που άκουσα:
Ύστερα απο καιρό συναντιούνται δυο φίλοι.
-Τι γίνεται ρε Νικόλα, πως πάει;
-Τί να πάει, ρε Θανάση, χάλια. Τό ‘κλεισα το μαγαζί, δεν έβγαινε. Εσύ;
– Εεε… εγώ καλούτσικα τα πάω. Άνοιξα μια δουλίτσα τώρα τελευταία και δεν έχω παράπονο.
-Σώπα, ρε! Τέτοια εποχή κι άνοιξες δουλειά και πάει και καλά! Τι δουλειά ειν’ αυτή;
-Κοίτα, μεταξύ μας, μην το πείς και παρακάτω… Μπουρδέλο είναι! Έχω ρίξει τις τιμές, έρχεται κόσμος, έχω και ταχτικούς πελάτες που έρχονται δυο τρείς φορές τη βδομάδα. Ε, κάτι γίνεται, δόξα τω θεώι. Μόνο που τώρα προσπαθώ να βάλω λίγα φράγκα στην άκρη, να μπορέσω να προσλάβω μια δυο γυναίκες… μέχρι τώρα τα κάνω όλα μόνος μου!
Χαμογελάστε, παρακαλώ!
