“Δεν εἰναι στ᾿ αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλοὐν για την αγάπη ἀνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωποὐν εντελὠς κεἰνοι που νοιώθουν την …
ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;Πολλοὶ λέγαν ὀτι ζοὐσα μεσ᾿ στὸ κεφάλι μου. Κάτι ἐπρεπε να ποὐν κι᾿ αυτοί .
Ἔζησα, τ’ομολογώ μιὰ ζωὴ δηλητηριασμένη.
Ζούσα με τo θάνατο…
Μὰ τουλάχιστον δε ζούσα νεκρὴ όπως οι γύρω μου,
τα μικρὰ αστεία ανθρωπάκια που λέγαν πως μ᾿ ἀγάπησαν.
Kι᾿ ας μην μπόρεσαν ποτέ..
Κι᾿ ας μην τόλμησαν ποτὲ νὰ διαβάσουν την ψυχὴ που κρυβε περίσσιο φώς και σκοτάδι μέσα της.
Κατὰ βάθος με φοβόντουσαν και δεν αργούσαν να τραπούν εἰς άτακτον φυγήν.”
“Δεν άντεχαν να με κοιτούν κατάματα, μην τύχει και τους κλέψω την ψυχή τους.
Πόσο είναι αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε εμεἰς που την ανεχόμαστε τέτοια”
{Μαρία Πολυδούρη.}
“Μ᾿ απάντησες στο δρόμο σου, Ποιητή.
Ήμουν το πρωτολούλουδο του Απρίλη δίψα της αγάπης που ζητεί ,
σου φλόγιζε τη σκέψη και τα χείλη.
Τi θέλω πια να δέχoμαι την προστασία της Μούσας;
Να σφίγγω την καρδιά μου..
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.”
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για.. Κείνον…!
{Μαρία Πολυδούρη. Γεννήθηκε:1η Απριλίου 1902}
