Το παρακάτω κείμενο δεν αποτελεί άρθρο ή αφιέρωμα, αλλά καταγραφή ενός περιστατικού που μου συνέβει στις 12-1-2014 και θέλησα να μοιραστώ μαζί σας.
Ξεκίνησα με τα πόδια στο παρκάκι κοντά στο σπίτι μου όπου υπάρχει ένας χώρος για τρέξιμο και περπάτημα για να κάνω λίγο τρέξιμο.
Στο πάνω-κάτω της διαδρομής πετύχαινα και παρατηρούσα έναν -όπως λένε εδώ- ”κιμπάρη”, γύρω στα 70 με ένα μακρύ γκρίζο μουστάκι, κίτρινο πάνω-πάνω από τον καπνό της μπορντώ πίπας του, που είχε μονίμως στο στόμα και μία μπαρέτα στο κεφάλι. Το ίδιο έκανε και αυτός. Με το που βλέπω τέτοιους τύπους όπως και με όλα τα φιλαράκια μου μας βγαίνει μια τάση να θέλουμε να μάθουμε πράγματα για τη ζωή και του ανθρώπου που θα συναντήσουμε αλλά και για την ζωή σαν γενική έννοια από τις εμπειρίες του.
Στο τέλος του δευτέρου δωδεκαλέπτου είχα βρει ένα παγκάκι κάτω από ένα δέντρο και έκανα μερικές διατάσεις. Στην επιστροφή του περιπάτου του, ήρθε και έκατσε στο παγκάκι που ξεκουραζόμουν και ρώτησε πως με λένε. Απάντησα και έπειτα ρώτησα τον ίδιο. Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά παρότι δεν το συνηθίζω μου βγήκε να του μιλήσω στον ενικό:
– Το όνομά σου;
– Ιωσήφ, παλικάρι μου, αλλά με φωνάζουν Σήφη λόγω καταγωγής από το Ηράκλειο.
Πράγματι έκανε μπαμ η κρητική του προφορά. Έπειτα τον ρώτησα:
– Και πώς βρέθηκες εδώ;
– Μιχάλη μου, καπετάνιος 35 χρόνια. Γνώρισα Σαλονικιά παντρεύτηκα κάναμε τον γιο μου και ”ριζώσαμε”` εδώ.
Έπειτα του μιλάω για την αγάπη μου για τους παραδοσιακούς χορούς και αμέσως με έπιασε και χορέψαμε ”Πεντοζάλι” στην μέση του Πάρκου. Ο μάγκας ήταν μεγάλος χορευτής. Με το που τελειώνει ο χορός μου λέει:
– Γεια σου ρε Μιχαλιώ! Μου θύμισες το γιο μου.
– Πόσο χρονών είναι;
– Σήμερα Μιχαλιώ θα ήτο 45 χρονών, δυστυχώς τον χάσαμε από τροχαίο πριν 17 χρόνια. Τι να κάμεις; Η ζωή συνεχίζεται.
Το αναμενόμενο θα ήταν να νιώσω άβολα, αλλά δεν ένιωσα. Ένιωσα δέος από το πόσο δυνατός ήταν. Εντύπωση μου έκανε ότι φορούσε μαύρα. Έπειτα του λέω.
– Δυνατός να ‘σαι Ιωσήφ. Που είσαι. Φαίνεσαι.
– Άκου Μιχάλη μου γιατί το ρολόι δείχνει 5 και η γυναίκα δεν θέλει να βραδιάσει και να μην έχω γυρίσει. Μεγάλωσα με μία αρχή από τον πατέρα μου. Μοιραία κατάληξη μας είναι ο θάνατος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να γεννήθηκε και να μην επέθανε. Κάποια στιγμή θα χτυπήσει την πόρτα σου και όχι απαραίτητα εσένα σαν άτομο, αλλά κάποιου κοντινού σου ατόμου. Όταν συμβεί αυτό πρέπει σαν άντρας, ενώ όλοι είναι ”διαλυμένοι” γύρω σου, να σφίξεις τα δόντια και να δείξεις σε αυτούς ότι η ζωή συνεχίζεται. Μόνος σου μπορείς να ξεσπάσεις όσο θες. Εγώ βρήκα άλλο τρόπο … βλέπεις (μου δείχνει τα ρούχα του) … όλοι νομίζουν ότι φορώ τα μαύρα επειδή είμαι καπετάνιος ή βαρύμαγκας ή οτιδήποτε. Εδώ και 17 χρονιά είμαι μαυροφορεμένος για να περιχύνω καθημερινά τα δικά μου κρυμμένα δάκρυα.
– Μεγάλα-σπουδαία λόγια λες Σήφη.
– Τα οποία τί να τα κάμω πια εγώ; Στα χαρίζω. Φεύγοντας θέλω να σου πως εύχομαι να σε ξαναδώ. Σε περίπτωση που δεν το φέρει η τύχη θέλω να σου πω κάτι τελευταίο: Να μην ”διώχνεις” άδικα τις ημέρες σου. Να τις ζεις. Φοβόμαστε να κάνουμε εκείνο και τούτο μην μας καταραστούν ή πάμε στη κόλαση. Δεν υπάρχει άλλη ζωή, Μιχάλη. Να αγαπάς και ας μην σ’ αγαπούν. Και αν θες να ζήσεις και να επιβιώσεις μέσα στη ”χολέρα” που ζούμε να έχεις την οικογένεια σου ως τον μοναδικό Θεό.”
Αμέσως του έδωσα το χέρι μου και σιγά-σιγά έφυγε. Σκέφτηκα να του ζητήσω την διεύθυνση του για να τον επισκεφτώ … αλλά κάτι μου έλεγε πως θα τον ξαναπετύχω. Το ελπίζω.
* Αφιερωμένο στην αδικοχαμένη Θεανώ, όσους ”χαθήκανε” νωρίς και στον Ιωσήφ Ν….άκη, τον ”δικό μου” Αλέξη Ζορμπά.
Ο Μιχάλης Ναβροζίδης, είναι φοιτητής στο Τ.Ε.Φ.Α.Α Θεσσαλονίκης και παρακολουθεί μαθήματα στην Σχολή Κινηματογράφου.
Διαβάστε εδώ τα αφιερώματα του συντάκτη.