Ανάληψη, Στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου
delivery: 224100-360
Έχεις δει το “La strada”; Τη γνωστή ταινία του Φελλίνι σε θεατρική παράσταση με την Κάτια Γέρου, τον Θανάση Κουρλαμπά και τον Νίκο Νίκα; Η κινηματογραφική ταινία του Φελλίνι έγινε μια εξαιρετική παράσταση την περσινή χρονιά. Έλλειψη για όποιον δεν την είδε. Αυτή , λοιπόν, η καταπληκτική παράσταση σε σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαΐδη ανέβηκε στο θέατρο Βικτώρια. Δεν είχα λόγια τότε, μάλλον δεν έχω σχεδόν και μετά από ενάμιση χρόνο. Σκηνοθετικά οι ελιγμοί ήταν τέτοιοι που καταργούσαν το όριο μιας μικρής σκηνής περνώντας την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε στην ύπαιθρο του Φελλίνι και ερμηνευτικά η Γέρου, γνώστη ως άρτια υπηρέτης της Τέχνης της, συνοδευόταν από τον Θανάση Κουρλαμπά και τον Νίκο Νίκα σε ρόλους που με άφησαν απολύτως «γεμάτη». Η ερμηνεία τους είχε την μαγεία της ενσυναίσθησης του ρόλου τους και της πλασματικής μεταφοράς στο δρόμο, στην φτώχεια, στον φόβο, στην απελπισία, στην ελπίδα, στην ανοχή, στο βαθύ, μπερδεμένο γαϊτανάκι των σχέσεων .
Δεν γνωρίζω πόσοι είδαν το «La strada». Ούτε αν ακούστηκε όσο του άξιζε. Αυτό το σπουδαίο έργο, του οποίου η θεατρική μεταφορά ήταν κάτι περισσότερο από πρόκληση και ρίσκο, φιλοξενήθηκε στο «Βικτώρια» λόγω απόφασης του διευθυντή του Δημήτρη Κομνηνού. Παρ’όλο που ο θιασώτης και σκηνοθέτης Νικολαΐδης έψαχνε θεατρική στέγη, μετά από πολλούς μήνες ανταποκρίθηκε θετικά στον θαυμάσιο θίασο και έργο ο διευθυντής του «Βικτώρια», αναλαμβάνοντας να φιλοξενήσει το «Λα Στράντα».
Το ενημερωμένο Εθνικό Θέατρο,ωστόσο, τόσο αυτό αλλά και άλλα σπουδαία έργα, τα έχουν αφήσει στο συρτάρι. Η ελευθερία της Τέχνης φαίνεται να εστιάζει απεγνωσμένα στο βιβλίο του Ξηρού, που συγγραφέας δεν είναι, θεατρικό δεν έγραψε και αμφίβολο θεατρικό ενδιαφέρον έχει αυτό που έγραψε ώστε να υπηρετήσει κάτι τόσο βαθύ, όπως είναι η Τέχνη του Θεάτρου.
Υπάρχουν σπουδαία έργα που πραγματικά αφήνουν αποτύπωμα στην Ανθρωπότητα, τα οποία έχουν μείνει για χρόνια στα αζήτητα. Οποιαδήποτε θεατρική απόπειρα του ύφους Ξηρού μπορεί κάλλιστα να φιλοξενηθεί από ιδιωτικά θέατρα, αναλαμβάνοντας το ρίσκο τους ο επιχειρηματίας. Δεν έγινε, προφανώς, γιατί ο επιχειρηματίας, ο άνθρωπος που δεν μπορεί να αγνοήσει το χνώτο του κοινού, δεν θα ρίσκαρε τόσο επιπόλαια. Το Εθνικό Θέατρο ρισκάρει. Ίσως γιατί δρα εκ του ασφαλούς. Αλλά, ένας άνθρωπος που αναλαμβάνει μια ευθύνη αυτού του επιπέδου, δεν οφείλει στην αποτυχία του να καταθέσει την παραίτησή του; Είναι ζήτημα φιλότιμου και αυτοσεβασμού. Εκτός εάν τα ανοιχτά αυτιά –ανοιχτό πνεύμα είναι επιλεκτικά.
Το έγραψα και στο editorial του Φεβρουαρίου: όποιος δεν έχει αντίρρηση για την συγκεκριμένη παράσταση ανεβασμένη στο Εθνικό, ας απαντήσει στο ερώτημα: από τον Εθνικό Εκδοτικό Οίκο (αν υπήρχε) θα ήθελες να εκδοθεί το βιβλίο του Ξηρού, του Κουφοντίνα, του Πάσσαρη ή ενός παιδεραστή;
Αυτά!
Υγ: θα ήθελα να παρακολουθήσω τούτη την οπτική της Δημητρακοπούλου, που στο παρελθόν έχει δώσει εξαιρετικές δουλειές, αλλά κάτω από το αυστηρό μάτι του επιχειρηματία που στηρίζει την απόφασή του. Όχι από έναν Οργανισμό που χάνει τον βηματισμό του. Μου είναι αδιανόητο να επέτρεπε κάτι αντίστοιχο ο Νίκος Κούρκουλος, του οποίου η παρουσία στο Εθνικό Θέατρο ταυτίστηκε με την ανάστασή του. Η ανάφορα στο πρόσωπό του καθώς στις 30 Ιανουαρίου του 2007 έγινε ανάμνηση.
Κάτια Γέρου-Νίκος Νίκας στο “La Strada” του Φελίνι στο Βικτώρια τη σαιζόν 2014-15
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr