Η εποχή του κυνηγιού είναι σε πλήρη εξέλιξη. Τυφεκιοφόροι με στολή παραλλαγής τριγυρνάν σε βουνά και κάμπους και “Μπαμ μπούμ πιστολιές και κουμπουριές, -ώπλες, γιάλα, -ώπλες”, που τραγούδαγε η Ρόζα Εσκενάζη. Αυτή όμως είναι η φανερή – ή η ηχηρή αν θέλετε όψη του κυνηγιού. Υπάρχει και η άλλη όμως, αυτή που ζούμε όσοι μένουμε μακριά από την πόλη.
Σκοτείνιασε και τα δυο σκυλιά μας είχανε λυσσάξει να γαυγίζουν και να τρέχουν πάνω κάτω στον φράχτη. Αδύνατο να τα κάνω να ηρεμήσουν. Βγήκα στον αγροτικό δρόμο μπροστά στο σπίτι να δω τι γίνεται καθώς συχνά περνούν διάφορα ζώα -κάποιος λαγός, σκαντζόχοιρος, ασβός, σπανιότερα μια αλεπού ή ελάφι. Αντί από αγρίμι είδα ένα πανέμορφο νεαρό σκυλί, κυνηγετικό απ’ ό,τι μπορούσα να καταλάβω. Προσπάθησα να το πλησιάσω μα δεν μ’ άφησε. Δύσπιστο, φοβισμένο, με κλονισμένη την πίστη στον άνθρωπο, υποχώρησε χωρίς όμως και να φεύγει. Ήθελε παρέα μα δεν με εμπιστευόταν. Τελικά, έβαλα μέσα τους σκύλους να μη φωνάζουν κι άφησα τον επισκέπτη στον δρόμο, μη μπορώντας να κάνω κάτι άλλο. Την άλλη μέρα, δυο τρία χιλιόμετρα παραπέρα, περιμαζεύτηκε από μια καλή και φιλόζωη Γερμανίδα που μόνιμα μένει στο χωριό και τώρα θα πάρει τον δρόμο για κάποια από τις φιλοζωϊκές οργανώσεις.
Το φαινόμενο δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή κυνηγετικά σκυλιά τριγυρίζουν αδέσποτα, εγκαταλελειμμένα στη μοίρα τους. Είναι, μου λένε, αυτά που δεν περνάνε τις “εξετάσεις”. Αυτά που αφού δοκιμαστούν από τ’ αφεντικά τους θεωρούνται ακατάλληλα για κυνήγι. Κι έτσι, τι πιο εύκολο από το να εγκαταλειφθούν όπου λάχει. Έχω δει σκύλο να τρέχει απελπισμένα πίσω από το αυτοκίνητο του αφεντικού του, ενώ αυτό εξαφανιζόταν με μεγάλη ταχύτητα στο βάθος του δρόμου.
Αναφέρω απλά τα γεγονότα χωρίς να τα σχολιάσω. Όπως και περιμένω διαμαρτυρίες του τύπου “δεν είναι δυνατόν να δυσφημείται η τάξη των κυνηγών από τις πράξεις ολίγων ασυνείδητων”. Σωστά. Δεν ξέρω αν είναι λίγοι ή πολλοί οι ασυνείδητοι, τα γεγονότα όμως είναι γεγονότα και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης.
Η φωτογραφία είναι του σκύλου που λέμε.
Υγ: “Με πληροφορούν ότι ο ιδιοκτήτης του σκυλιού της φωτογραφίας βρέθηκε και οφείλω να επανορθώσω. Το αναζητούσε λέει μέρες. Τέλος καλό όλα καλά, λοιπόν, για σκύλο και ανθρώπους. Αυτό δεν αλλάζει όμως σε τίποτα την ουσία όσων έγραψα για τα εγκαταλελειμμένα σκυλιά. Ήδη, καθώς γράφω μαθαίνω πως έχει εντοπιστεί κι άλλο.”
