Μα πώς έγινα έτσι; Πού πήγε η χαρά μου, η ζωντάνια μου, η « τρέλα» μου; Πού χάθηκε ο ενθουσιασμός μου και η ελπίδα μου;
Άδειος, ναι, αυτό είμαι τώρα και τίποτα πια δεν μου θυμίζει εμένα. Νοιώθω πως κρύβομαι για να μην πονέσω. Με θεωρώ συναισθηματικά ανίκανο να διαχειριστώ την καθημερινότητα και αποσύρομαι. Γίνομαι ένας απαθής θεατής της ίδιας μου της ζωής, χωρίς συγκίνηση, χωρίς ευχαρίστηση. Δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ, να θυμηθώ, να αποφασίσω και οι ανεύθυνες σκέψεις μου με οδηγούν σε μία ενοχική ευθύνη. Ασυνείδητα «διαβάζω» το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μου μέσα από ένα νοητικό φίλτρο που υπογραμμίζει την αρνητικότητα. Πορεύομαι ανικανοποίητος ανάμεσα στα πολυάριθμα «πρέπει» και γίνομαι τη μια κατήγορος, την άλλη κατηγορούμενος. Ειλικρινά, ποτέ δεν πίστευα πως θα ήταν τόσο εξαντλητικό να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου.
Αναρωτιέμαι πώς θα άλλαζε η ζωή μου, αν η ψυχολογική μου διάθεση δεν καθόριζε την αξία της προσωπικότητάς μου. Αν σταματούσα να υπερτονίζω τα λάθη μου και αντλούσα αυτήν τη μικρή ικανοποίηση ακόμα και από εκείνες τις μικρές ασήμαντες πράξεις μου. Αν κατάφερνα αυτό το τεράστιο καθημερινό «καθήκον» μου, να το χωρίσω σε επιμέρους επιτεύξιμους στόχους, καθιστώντας το έτσι υλοποιήσιμο. Αν αντιλαμβανόμουνα, επιτέλους, πως ζω σ’ ένα περιβάλλον όχι και τόσο απαιτητικό. Αν ρεαλιστικά εκτιμούσα την ιδιαιτερότητά μου ως πλεονέκτημα και όχι ως καταδίκη. Αν αποφάσιζα να ρίξω «γροθιά στο μαχαίρι» αντιμετωπίζοντας ως ευκαιρία την εκάστοτε δυσκολία.
Ξέρετε … έχω αντιληφθεί ότι αυτός ο συναισθηματικός αποκλεισμός, αυτή η μοναξιά στη λύπη, δεν είναι λύση. Θέλω να επικοινωνήσω και να μοιραστώ. Θέλω να επαναπροσδιορίσω το ρόλο μου, ισορροπώντας ανάμεσα στους στόχους και τις ικανότητές μου. Θέλω να ζητήσω βοήθεια, γιατί μπορώ, τη δικαιούμαι και την αξίζω.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr