Σου έδωσα μια υπόσχεση κάποτε.
Σου είπα πως θα σ ᾽αγαπώ για πάντα
Σε κοίταξα και εσύ με κοίταξες μισή
Έκλεψες ζωή
Πήρες κομμάτι
Με ψεύτικες φωνές, με ψεύτικα φιλιά
χαμόγελα που σκόρπισαν και πέταξαν μακριά, χωρίς επιστροφή
Και ξετυλίχθηκε η ιστορία
Μα οι μάσκες δεν έπεσαν αμέσως
Σαν ένα γνώριμο σκοπό που σιγοτραγουδούσες
Τα χρόνια πέρασαν
Το έργο δεν έδειχνε να έχει τελειωμό
Ανέπνεα ακόμη δίπλα σου
Όταν μου έδωσες τον λόγο σου, για πάντα
Μια τοσοδούλα λέξη,
ένα τόσο μεγάλο τέλος
Ξαφνικό
Και η αύρα μου δεν είχε χρώματα πια
Μαύρο το βλέμμα
Και η υπόσχεσή σου πουθενά
Σε ένα νησί θυμάμαι, στην σιωπή της θάλασσας
Είχες αφήσει τα δίχτυα σου να πιάσουν
Ψυχές
Το γνώριζες καλά, δεν ήθελες να σώσεις την δική σου
Προστάτεψέ την
Είναι ότι έχεις μαζί σου
Μοναχικός σαν ερημίτης
Και ο πύργος σου φτιαγμένος από σίδερα
Ο ουρανός μπορεί να έκλαψε μαζί μου
Αλλά τα δάκρυα δεν φτάνουν για να εξιλεωθείς
Ο πόνος είναι η μόνη έξοδος κινδύνου
Η υπόσχεσή μου ιερή
Η υπόσχεσή μου φρένο
Σαν να μην έζησα ποτέ σε αυτό το σώμα
Στίγματα
Για να φιλήσεις την ζωή, πρέπει πρώτα να πεθάνεις
Να γίνεις παιδί
Να νιώσεις πάλι
Και αν ο αέρας που φυσάει έξω δεν σε τρομάζει τόσο
Τότε θα δώσεις καινούργιες υποσχέσεις
Εκεί που πρέπει, σε αυτούς που δεν έχουν μάθει να ορίζουν
Άλλους
Παρά μόνο τους εαυτούς τους
Νύχτες που ξημερώνουν δύσκολα, περνούν
Τα χρόνια κάνουν κύκλους,
Και οι ψυχές αιώνιες
Υπόσχομαι να αγαπήσω εμένα πιο πολύ
Και την ζωή αυτή να ζήσω όπως θαυμάζω
Ό,τι πιστεύω είναι και δικό σου
Αφού έχει μεγαλύτερη αξία να μοιράζομαι
Δεν έχει επιστροφή
Το τώρα μετράει.
Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
επικοινωνείστε: alexkarako@hotmail.com