Ήταν η 10 Φλεβάρη τού 1975, όταν αυτός που αγάπησε όσο κανένας άλλος ποιητής τη θάλασσα, έφυγε από την ζωή μόλις στα 65 του χρόνια: Νίκος Καββαδίας, αυτός που μας ταξίδεψε από το Μακάο ως τη Τζιμπεράλντα, από το Σφαξ της Τυνησίας ως τις ξέρες του παγωμένου Ανκορά, από τη Μαρσίγια στο Μπραζίλι… Αυτός που μας έδειξε τον σταυρό του νότου στη Νότα Κίνα, της Ίντιας τα φανάρια, τη γοργόνα στο αριστερό του μπράτσο, αυτός που είδε τη μούσα του να χορεύει πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Τιμώ τους ποιητές και το έργο τους, τα δύο μας Νόμπελ, τους αγωνιστές Ρίτσο, Λειβαδίτη, τους λόγιους, όμως τον Καββαδία τον λατρεύω και σπάνια περνάει ημέρα που να θα θυμηθώ στίχους του ή τα μελοποιημένα διαμάντια τού έργου του από τον άξιο Θάνο Μικρούτσικο, αλλά και τη fata morgana της μοναδικής Μαρίζας Κοχ (που κατά την άποψη του Μάνου Χατζιδάκι, «υπήρξε το ωραιότερο τραγούδι της δεκαετίας κατά την οποία γράφτηκε»).
Κλείνω την μικρή αναφορά μνήμης με ένα τετράστιχο από την συλλογή «Πούσι».
Cambay’s water
Σαλπάραμε. Μας περιμένουν στο Μπραζίλι
Το πρόσωπό σου θα το μούσκεψε το αγιάζι
Ζεστόν αέρα κατεβάζει το μπουγάζι
Κι’ ούτε φουστάνι στη στεριά ούτε μαντήλι.
