Ελπίδες έρχονται και φεύγουν. Πότε αισιοδοξία, πότε βουτιά στον πάτο. Καμία ισορροπία. Σκαμπανεβάσματα πολλά. Δεν ξέρεις τι σε περιμένει την κάθε στιγμή.
Ξυπνάς το πρωί και είσαι μέσα στα νεύρα. Κακή διάθεση. Ο καφές πιο πικρός κι από φαρμάκι- που λένε. Στην πορεία όμως, συμβαίνει το αναπάντεχο. Ένα τηλέφωνο; Ο ήλιος, ο δρόμος; Μία συνάντηση με ένα πρόσωπο; Με πιο δεν έχει σημασία. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε. Από τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσεις στο δρόμο και θα πέσει πάνω σου κι απλά θα χαμογελάσεις. Μέσα σου μπορεί να βράζεις ή και να βρίζεις, με το μαλ… ο οποίος πρωί-πρωί και φυσικά μία κακή ημέρα για εσένα, έπεσε πάνω σου. Μία λέξη όμως, μπορεί να ανατρέψει όλη τη μαυρίλα και τη μιζέρια της μέρας. Μπορεί ακόμα να βρεθείτε να πίνεται καφέ στο πρώτο μαγαζί που θα βρεθεί μπροστά στο δρόμο σας. Να ξεκινήσει μία επικοινωνία με έναν άγνωστο μέχρι πριν από λίγο άνθρωπο, τόσο δυνατή, που απλά η μαυρίλα και η μιζέρια θα είναι πια πολύ μακρυά. Ναι, έτσι ξαφνικά. Συμβαίνει… Συμβαίνει;
Βέβαια, στις μέρες μας, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει πολύπλοκες (να το πω;), περίεργες (να το πω;) ψεύτικες (να το πω;) πώς να εμπιστευτείς τον κάθε πρωινό τύπο που απλά έπεσε πάνω σου από λάθος; (Η κρίση των ανθρωπίνων σχέσεων κοίτα να δεις προβληματισμούς που δημιούργησε!). Δεν έχω σίγουρη απάντηση για αυτό. Απλά πιστεύω ότι συμβαίνει. Είναι ανάλογα τις προθέσεις. Είναι ανάλογα την αίσθηση και το χρόνο. Κάποια πράγματα είναι πολύ πιο ξεκάθαρα από όσο φανταζόμαστε. Είναι μπροστά μας, απλά δεν προσπαθούμε αρκετά, ώστε να τα δούμε, ή δε θέλουμε να τα δούμε. Ή πολύ απλά είμαστε τυφλωμένοι από τη θολούρα των καταστάσεων που κυριαρχούν και πιπιλάμε κι εμείς την ίδια καραμέλα «των σχέσεων που περνάνε κρίση», οπότε όλα καταλήγουν στον ίδιο κουβά. Πραγματικότητα το λένε. Αλλά ας το ξεπεράσουμε… Πολλές φορές δεν αρκεί.
Η ανάγκη όμως για επικοινωνία, είναι κάποιες φορές πιο δυνατή. Και υπάρχει η στιγμή όπου η ελπίδα επανέρχεται. Χωρίς μαύρα σύννεφα, χωρίς νεύρα και κακή διάθεση. Ισορροπία; Όχι! Απλά ελπίδα και αισιοδοξία. Ελπίδα πως δεν μπορεί… κάτι καλύτερο θα γίνει. Δεν υπάρχει μόνο ο πάτος. Και αισιοδοξία, γιατί υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι, που απλώνουν το χέρι. Ας είμαστε έτοιμοι να το κρατήσουμε. Ίσως, η ελπίδα γίνει διπλή και αισιοδοξία ακόμα μεγαλύτερη.
Για μία στιγμή, όσο κρατάει αυτό το όνειρο, νιώθω ότι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Τσιμπάω τον εαυτό μου να ξυπνήσει. Κι όμως δεν κοιμάμαι! Δεν είναι όνειρο, απλά το ζω. Επενδύω σε ανθρώπους κι αυτοί σε έμενα. Επενδύω δε σημαίνει σπαταλάω, αλλά μοιράζομαι. Δεν σημαίνει δίνω και περιμένω να πάρω. Σημαίνει μοιράζομαι, χωρίς δάνεια, περιορισμούς και ψιλά γράμματα. Δεν είναι συμφωνία άλλα ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία.
Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο. Είναι πολύ πιο ξεκάθαρο από όσο φαντάζεστε. Λίγο θάρρος στην αρχή, λίγο θράσος παρακάτω, καλοσύνη και πολύ ελπίδα.
* Η Αναστασία Φωκά είναι σπουδάστρια στον τομέα Δημόσιας Υγείας και το διδακτορικό της αφορά ως ερευνήτρια στον καρκίνο του μαστού.