Ομολογώ πως βρίσκω τις εκάστοτε παρεμβάσεις του Πειραιώς Σεραφείμ άκρως απολαυστικές, ιδιαίτερα για την αρχαιοπρεπή γλώσσα που σε άλλες εποχές ενέπνευσε τον Μποστ. Μου αρέσει όμως και το φλογερό ύφος που θυμίζει φωτιά και θειάφι από τις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης, με παραπομπές σε λόγια αγίων και αποφάσεις Ιερών Συνόδων. Τέλος, διασκεδάζω με τα επιχειρήματα που προσπαθούν να δώσουν επιστημονική χροιά στον βαθύτερο σκοταδισμό.
Θυμάμαι εκείνο το προ καιρού για τον στοματικό έρωτα, που τον χαραχτηρίζει ως “…τρομακτική τραγικότητα της παραχρήσεως των σωματικών οργάνων και της παραχρήσεως της θεοδότου ελευθερίας μας” και που μου μ’ είχε κάνει τότε να θυμηθώ την “πεολειχία”, λέξη αχρησιμοποίητη και ξεχασμένη σε κάποιο σκοτεινό ράφι της μνήμης. Τώρα, να σου τον πάλι να κατακεραυνώνει τους πάντες σε σχέση με τον γάμο ομοφύλων. Γράφει, λοιπόν, προς τον Ε. Βενιζέλο: ” Ἐξοχώτατε καί φίλτατε Κύριε Πρόεδρε, Ἔλαβον τήν ὑπ’ αριθμ. Πρωτ. από 938/5.12.2013 απάντησή Σας στό διαβιβασθέν αἴτημά μου διά τῆς από 3/12/2013ἐπιστολῆς μου νά μήν ἐμμείνετε σέ πρόταση νομοθετικῆς θεσμοθέτησης μέ πρόσχημα τήνἐπέκταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης στά λεγόμενα «ὁμόφυλα» ζευγάρια τοῦκακουργήματος τῆς παρά φύσιν ασέλγειας πού ανατρέπει τήν ανθρώπινη φυσιολογία καί τήνὀρθόδοξη χριστιανική ὀντολογία καθώς καί τόν νομικό μας πολιτισμό καί ἐγκαθιδρύει ὡς θεσμό δικαίου τήν αντιαισθητική καί ἄτεχνη καί φύσικη καί φθοροποιό διά τήν σωματική καί ψυχική ακεραιότητα τοῦ ανθρωπίνου προσώπου απόπειρα μιμήσεως τοῦ ἑτέρου φίλου πού αποτελεῖ τό σαπρό κοσμοείδωλο καί τήν πρακτική τῆς κατεγνωσμένης πό τόν Θεῖο Νόμο (Γεν. ιγ΄ 13, Λευϊτικό κ΄13, Ρωμ. α΄26-27, Α΄Κορ. ς΄ 6-9) καί τό Κανονικό μας δίκαιο (Ἱ. Κανόνες Ζ΄ καί ΞΒ΄ τοῦ Μ. Βασιλείου ἐπικυρωθέντων ὡρισμένως πό τόν Β΄ Κανόνα τῆς ἁγίας ς΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Δ΄ Γρηγορίου Νύσσης ἐπικυρωθέντες ὡσαύτως από τόν μνημονευόμενο Κανόνα τῆς στ΄ Οἰκουμ. Συνόδου καί ιη΄ ἁγ. Ἰωάννου Νηστευτοῦ) ὁμοφυλοφιλίας…”
Κι ύστερα απ’ όλα αυτά, να και η επιστημονική -πέραν της θεολογικής- στήριξη των επιχειρημάτων του: “Δέν θά διαλανθάνει ασφαλῶς τῆς ἐπιστημονικῆς Σας συγκροτήσεως ὁπεριώνυμος ὁρισμός τοῦ μεγάλου Ἰταλοῦ ἐγκληματολόγου Τσέζαρε Λομπρόζο (σ.σ. 19ος αιώνας): “Ο αρρενοθήλυς κέκτηται τόν δυναμισμόν τοῦ ἄρρενος καί τήν μοχθηρία τοῦθήλεως, δέν ἔχει οὐδεμία ἠθικήν αναστολήν καί οὐδέν μεταφυσικόν ἰδεῶδες”.
Να λοιπόν που, ευκαιρίας δοθείσης, κόλλησε κοντά στ’ άλλα και η “μοχθηρία του θήλεος”, για να συμπληρωθεί η ιδεολογία του καλού ποιμενάρχη. Εμάς τώρα δεν μας μένει παρά να αναλογιστούμε πως “τα οψώνια της αμαρτίας είναι θάνατος” και να πορευτούμε ανάλογα.
Άφεριμ, δέσποτα!
