Είπες: Αυτή η γη μού ανήκει!
Η γη, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Η ζωή μου μου ανήκει και θα την ζήσω, όπως θέλω!
Η ζωή, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Θέλω να ζήσω κι εγώ σαν άνθρωπος!
Η ανθρωπιά, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Θα προστατέψω τη Δημοκρατία μου!
Η Δημοκρατία, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Μην υποτιμάς τη νοημοσύνη μου, ηλίθιε!
Η νοημοσύνη, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Μην αμφισβητείς την αλήθεια μου!
Η αλήθεια, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Θα υπερασπιστώ την ειρήνη μου!
Η ειρήνη, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Θα βρω το δίκιο μου!
Το δίκιο, όμως, δεν έχει ιδιοκτήτες.
Είπες: Θα κάνω ό,τι μπορώ για να διεκδικήσω τα δικαιώματά μου, ακόμα και με τη βία.
Η βία, όμως, έχει πάρα πολλούς ιδιοκτήτες.
Και ο καθένας νομίζει ότι μπορεί να την χρησιμοποιεί.
Για τη γη του.
Για τη ζωή του.
Για την ανθρωπιά του.
Για τη Δημοκρατία του.
Για τη νοημοσύνη του.
Για την αλήθεια του.
Για την ειρήνη του και για το δίκιο του.
Και τι μένει τελικά δικό μου; θα πεις.
Δεν ξέρω…
Ίσως η συνείδηση ότι πραγματικά δικό σου είναι μόνο η συνείδηση του ότι δεν έχεις τίποτ’ άλλο πέρα από τη συνείδησή σου. Κι ότι όλα τα άλλα είναι προσωρινά χρησιδάνεια που πρέπει να επιστραφούν στον αρχικό ιδιοκτήτη ή να παραδοθούν σε καλή κατάσταση στους επόμενους από σένα χρήστες.
