Η Αλκμάνος είναι ένας μικρός δρόμος κάθετος στην διάσημη Παπαδιαμαντοπούλου. Αυτή την χαρακτηρίζω διάσημη, διότι εκεί στις ‘εκβολές’ της, βρίσκουμε το θέατρο ‘Ιλίσια’ (ή ‘Ντενίση-Βολανάκη’), απέναντι ακριβώς το ογκώδες νοσοκομείο του Στρατού, και ακόμη τέσσερα γειτονικά νοσοκομεία (‘Λευκός Σταυρός’, ‘ Μαγγίνειο’, ‘Αιγινήτειο’, ‘Ευγενίδειο’). Κοντολογής πρόκειται για γειτονιά μέσα στην καρδιά της Βασιλίσσης Σοφίας με εύκολη πρόσβαση (λόγω σταθμού του ‘Μετρό’) και αρκετή κουλτούρα (‘Μέγαρο Μουσικής Αθηνών’ κλπ.). Εκεί, λοιπόν, πλάϊ στο θέατρο της ταλαντούχου Ντενίση, Αλκμάνος με Παπαδιαμαντοπούλου, υπήρχε ένα χαριτωμένο βιβλιοπωλείο, με μόνιμα ενημερωμένη βιτρίνα και –θα έλεγα- με προσιτές τιμές, αντιμνημονιακές, που λέει σήμερα ο εμπορικός κόσμος προσπαθώντας να ‘σταυρώσει’ πελάτη! Όποτε περνούσα από το πεζοδρόμιο, στεκόμουν και χαιρόμουν για τις αντοχές αυτού του μικρού βιβλιοπωλείου, που κατά κανόνα δεν διέθετε πελάτη (όταν δίπλα δύο καφετέριες με τιμές Κολωνακίου είναι μόνιμα φίσκα…). Λοιπόν, εδώ και λίγες ημέρες, αυτό το βιβλιοπωλείο δεν υφίσταται. Στην θέση του, λάμπουν μαρκίζες (έξω) και μπόλικα εκράν τηλεόρασης (μέσα) ενός φρεσκότατου πρακτορείου ΠΡΟ-ΠΟ. Αμέ! Θέλεις να επισκεφθείς άρρωστο συγγενή σου σε γειτονικό θεραπευτήριο; Γιατί να του πας πεσκέσι έναν Ιρβιν Γιάλομ ή Κική Δημουλά, ή –εν πάση περιπτώσει- μνημονιακή Σώτη Τριανταφύλλου, και όχι ένα δελτίο Τζόκερ, Λόττο, Κίνο και λοιπά προϊόντα που ρουφάνε σταγόνα σταγόνα ότι, έχει μείνει μέσα από την φόδρα του πανταλονιού;
Δεν είμαι γκρινιάρης. Παράπονο εκφράζω, χωρίς να παραλείπω –σταθερά- να θεωρώ κοντόφθαλμα ‘ανθρωπάκια’ σχεδόν όλους τους εκδότες. Οι οποίοι τώρα πληρώνουν λάθη και αδικίες δεκαετιών. Το ότι εξακολουθούν οι εκδοτικοί οίκοι να χαροπαλεύουν είναι επειδή για επικοινωνιακούς λόγους πουλάνε κάποιοι μεταφρασμένοι (και απίστευτα προβεβλημένοι) αλλοδαποί παραμυθατζήδες της λογοτεχνίας. Δηλαδή, πουλώντας χαρτί.
ΥΓ: ευτυχώς οικολογικό!
