Πριν από τέσσερα χρόνια. 13 Οκτωβρίου 2009. Ένα ακόμα site σκάει μύτη με θάρρος και ευαισθησία, βλέποντας λοξά την ζωή. Το λένε «Protagon.gr». Ούτως ή άλλως παραπέμπει στους Πρωταγωνιστές. Κοιτώ τις φωτογραφίες των αρθρογράφων. Βρε τον Θεοδωράκη… πάλι έκανε το θαύμα του. Για την ακρίβεια, πάλι έκανε την διαφορά. Σχολιοκεντρική η φιλοσοφία της ιστοσελίδας, αρθρογράφοι, άλλοι αγαπημένοι, άλλοι πολύ αγαπημένοι, άλλοι στην κόψη και άλλοι άγνωστοι επικοινωνούν με ψυχή. Να και ο Καμπουράκης! Τι καλά που γράφει ο μπαγάσας. «Είσαι ο ίδιος άνθρωπος που εμφανίζεται στην τηλεόραση;» ρωτούν πολλοί σχολιαστές. Τέτοια πένα, τέτοια ευαισθησία. Τέτοια ανάποδη και υπόγεια ματιά στα πράγματα. Να και ο Γραμματικάκης. Ιδού και ο Τέλλογλου. Χούκλη… η αξιοπρέπεια παρούσα! Από πού ν’αρχίσεις και πού να τελειώσεις.
Εδώ, οι αρθρογράφοι απαντούν στους σχολιαστές. Εκεί που δεν μπορούσες, ούτε να τους συναντήσεις, σού απαντούν προσωπικά και σε έναν-έναν.
Γίνεται συνήθεια. Κάθε μέρα το πρώτο που κάνω, είναι να μπαίνω στο protagon και να διαβάσω τι γράφουν. Μπαίνει το μικρόβιο. Τι καλά να αρθρογραφεί κάποιος σε ΑΥΤΟ το site. Πρώτη Φεβρουαρίου 2010 . Τηλεφωνώ στον Σταύρο. Δεν τον έχω συναντήσει δια ζώσης ποτέ. «Καλημέρα σας. Πόσες ελπίδες έχει να γράψει κάποιος στο protagon;» τον ρωτώ. Βάζει τα γέλια. «Δεν είναι θέμα ελπίδων, αλλά τι έχει να γράψει. Στείλε μου στο μειλ μου κείμενά σου σήμερα και θα σου πω…».
Δεν τα είχα σε ηλεκτρονική μορφή. Άρχισα να δακτυλογραφώ σαν τρελή. Έγραψα πέντε έξι κείμενα. Του τα στέλνω. Ταυτόχρονα στέλνω κι ένα μήνυμα για υπενθύμιση, όπως μου είχε ζητήσει. Και του ζητώ να μου στείλει απάντηση, ακόμα κι αν είναι αρνητική. Θέλω να το ξέρω. Και περιμένω…
Περνά μια μέρα. Περνούν δύο, περνούν τρεις. Ο Θεοδωράκης δεν απαντά. Ακόμα τον αποκαλώ με το επίθετο. Στέλνω μήνυμα σε μια συνεργάτιδά του: «ο φίλος μας με ξέχασε… ας μου απαντήσει κι ας είναι και όχι…». Μου στέλνει μήνυμα η Βίκυ. Προσπαθώ να το ανοίξω και αυτό διαγράφεται! Τέτοια ιστορία… Αποφασίζω να μην ξαναασχοληθώ.
Πρώτη Μαρτίου 2010. Ένα μήνα μετά από εκείνη την συνομιλία, αποφασίζω να καθαρίσω το μέιλ μου από μηνύματα. Σβήνω, σβήνω, σβήνω και ξαφνικά πέφτω σε αυτό… «Σταύρος Θεοδωράκης: διάβασα τα κείμενα κάθετα… μου άρεσαν πολύ. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ να ασχοληθώ και με αυτό. Προωθώ το μέιλ σου σε Αλαφούζου και Βούρβουλη και σου κοινοποιώ τα δικά τους. Καλημέρα, Σθ».
Αποστολή του μέιλ 1 Φεβρουαρίου 2010. Ένα μήνα μετά από τύχη το διάβαζα. Νοιώθω τουλάχιστον ηλίθια. Απαντώ επί τόπου: «Με συγχωρείτε … ο δαίμων του διαδικτύου… σας ευχαριστώ πολύ…» Απάντηση εντός δευτερολέπτων. «Κανένα πρόβλημα. Προχώρα… καλημέρα, Σθ». Τέτοια γενναιοδωρία. Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ.
Έκτοτε το protagon έγινε και επισήμως σπίτι μου . Το πρώτο κείμενο μου δημοσιεύθηκε τον Μάιο και αφορούσε στην φιλοζωΐα. Ζωάκια και Ζωντόβολα. Δεν είχε προφανώς ασχοληθεί κάποιος άλλος αρθογράφος στην ολιγόμηνη ζωή της ιστοσελίδας με αυτό το ζήτημα. «Κοριτσάκι μου δες έχει και σχόλια», μού λέει η Αλαφούζου.
Από τότε έχουν περάσει 4 χρόνια. Ο Θεοδωράκης έχει γίνει Σταύρος, Σταυράκος μου, σούπερμαν… αναλόγως την διάθεση. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως η εκτίμησή μου στο πρόσωπό του ενισχύθηκε και προστέθηκαν ο σεβασμός και η αγάπη. Στο διάστημα αυτό στο protagon γελάσαμε πολύ, ανησυχήσαμε για τις εξελίξεις αυτών που ζούμε, λυπηθήκαμε με μη αναστρέψιμα γεγονότα, καλύψαμε ό,τι μπορεί να καλύψει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων σε δημοσιογραφικό επίπεδο. Κάναμε γιορτές, γενέθλια, συνελεύσεις των συνεργατών, αναπτύχτηκαν φιλίες, συμπάθειες, ίσως και κάποιες αντιπάθειες. Μας χακάρανε, μάς την πέφτουν από διάφορες πλευρές, έχουμε τους αναγνώστες που είναι σταθεροί και άλλους που είναι πιο περιπατητικοί, όλοι τους μάς τιμούν με τα σχόλιά τους, συμφωνούμε, διαφωνούμε… Αλλά πάντα πιστεύουμε πως όλα μπορούν να είναι παροδικά εκτός από τούτο που αποτελεί αρχή για το protagon: η αξιοπρέπεια και ο αυτοσεβασμός δεν είναι διαπραγματεύσιμες αξίες. Η προσήλωσή μας μπορεί πάντα να μην είναι απόλυτα στο «σκεφτόμαστε διαφορετικά», αλλά πάντα ή σχεδόν πάντα κινούμαστε στο πνεύμα του όλοι μαζί μπορούμε. Σήμερα, ήρεμα και με χαρά γιορτάζουμε τα τέταρτα γενέθλια μας. Χωρίς τυμπανοκρουσίες. Γιορτή καρδιάς, χαράς και προσφοράς. Γιατί στο protagon καταθέτουμε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι κομμάτια της ψυχής μας.
Χρόνια δημιουργικά στο σπίτι μου, λοιπόν. Και σε όλους εκείνους (Γιαννακίδης, Αλαφούζου, Λουκρητία, Λαμπρία, κλπ κλπ ) που βάζουν τεχνογνωσία, σκέψη, εμπειρία, ευσυνειδησία και κυρίως ψυχή για να το κρατούν στις πρώτες θέσεις προτίμησης των αναγνωστών. Γιατί, αστέρι μπορεί να γεννιέσαι, χρειάζεται όμως δουλειά για να έχεις διάρκεια.
 |
Υγ: η Πόρτα-www.iporta.gr γιορτάζει τα γενέθλια του protagon. Το τελευταίο που θα βρείτε σε μας, στην Πόρτα μας, είναι η αχαριστία. Άλλωστε, την σελίδα μας την έχουμε αφιερώσει– σαν τις αφιερώσεις στην πρώτη σελίδα των βιβλίων- και στον Σταύρο Θεοδωράκη. Ένας από τους απόλυτα ακομπλεξάριστους ανθρώπους που στάθηκα τυχερή να γνωρίσω.
.jpg)
Τζίνα Δαβιλά
επικοινωνείστε: gina.iporta@gmail.com