 |
| “Ο Γανυμήδης και ο αετός” ΤόρΒαλσεν ( 1770-1844)-Μουσείο Κοπεγχάγης |
Στην ποίηση,ξεχωρίζουν τα ποιήματα του Γκαίτε,αλλά και του δικού μας Σικελιανού:
“Μεγαλοφυΐα! Ω! Τ’ είσαι συ;…
που ένα πνεύμα ανώτερο νοιώθει έρωτα για σένα!…
Και κατεβαίνει απ’ τα ψηλά του Ολύμπου και σε παίρνει
Και σαν το νοιώσεις πού σε πάει, σαν νοιώσεις πού σε φέρνει
Το νου σου να φεγγοβολά και να γεννά σαν ίδης
Νοιώθεις το πνεύμα που ‘ναι ο Ζευς και συ ‘σαι ο Γανυμήδης!”
—————–
Το ποίημα του Γκαίτε,”Ganymed”εμπνέει τον Φραντς Σούμπερτ στη σύνθεση ενός ληντ (τραγούδι).
Πρόκειται για ένα έργο με θέμα την ομορφιά και τον έρωτα. Στην εισαγωγή,το πιάνο,με ρυθμό ελαφρά χορευτικό, έως το επόμενο ρυθμικό μοτίβο με τρίλλιες, που απεικονίζουν τον άνεμο και το κελάηδησμα των πουλιών. Με αλλαγή κλίμακας, η μελωδία γίνεται πιο ενεργητική, με στόχο να αποδώσει τη σφοδρή επιθυμία του Γανυμήδη να βρεθεί στον ουρανό, δίπλα στον Δία. Ακολουθεί ανοδική πορεία της δυναμικής, με κορύφωση του πιάνου στο fortisimmo,επισφραγίζοντας έτσι, την πραγμάτωση της επιθυμίας του Γανυμήδη. Το ληντ ολοκληρώνεται σε διαφορετική τονικότητα από την αρχική, με την τελική συγχορδία να ακούγεται εξαϋλωμένη,ως υπενθύμιση της απομάκρυνσης από τα εγκόσμια.
Στην αρχαιότητα,ταύτισαν το Γανυμήδη με το θεό των πηγών του Νείλου και τον έκαναν αστερισμό. Είναι ο Υδροχόος του ζωδιακού κύκλου και προσωποποιεί το ανεξάντλητο νερό των σύννεφων που γονιμοποιεί τη γη.
Το κάλλος του Γανυμήδη είναι απερίγραπτο, όπως απερίγραπτη η ψυχική ευφορία, που μας προσφέρει η εποχή του θέρους. Εξαιρετικής ωραιότητας και ο ποιητικός λόγος του Γκαίτε, αναφορά στο μυθικό νέο…σ’ένα περίτεχνο δέσιμο με τη μουσική πανδαισία του Σούμπερτ…
“…Δίψα στον κόρφο μου, άνεμε!
αυτό το υπέροχο πρωί!
που το αηδόνι τραγουδά
μεσ’την ομίχλη της κοιλάδας.
Έρχομαι, έρχομαι!
Τί έξαρση!…στα σύννεφα!
Ας υποταχθεί στην αγάπη η λαχτάρα!
Στην αγκαλιά σου, στα σύννεφα,
στον κόρφο,αγκάλιασε!
στοργικέ Πατέρα!”
(Διαβάστε εδώ το α’ μέρος)
Ελπίδα Νούσα
Επικοινωνείστε: elpidanousa@hotmail.com
Επικοινωνείστε: elpidanousa@hotmail.com