Στο κλασικό εύθυμο τραγουδάκι του Κραουνάκη «Πάμε στον ‘Αδωνι’ για καφέ» ακούγεται ο στίχος: «(…) που πάνε και κάτι χοντρές/Κυριακές/να τους φύγει το στρες». Πλέον, στα τραπεζάκια του συρρικνωμένου ‘Αδωνι’, στην βορειοδυτική όχθη της Πλατείας Νέας Σμύρνης, χοντρές κυρίες δεν υπάρχουν, παρά μόνο νεαρόκοσμος γύρω από τα μικρά τραπεζάκια και μπόλικη πιτσιρικαρία που κυνηγιέται, παίζοντας στον πεζόδρομο. Θα μου πείτε: και το στρες της κάθε χοντρής κυρίας έπαψε να υφίσταται; Όχι βέβαια, είναι η απάντηση, μόνο που αυτό δεν αντιμετωπίζεται με καφεδάκι, αλλά – καθώς φαίνεται- με γενναία βόλτα στο σούπερ μάρκετ, γεμίζοντας μέχρι να φρακάρει προϊόντα το μεγάλο καρότσι…
Χθες προς το μεσημέρι, λοιπόν, περιμένοντας στην χλιαρή ουρά να φτάσω στο ταμείο μεγάλου σούπερ μάρκετ, για να πληρώσω, είχα μπροστά μου μια τετράπαχη σχεδόν πενηντάρα κυρία. Φόραγε ένα παλτό από δέρμα, που η αξία του μπορεί και να πλησίαζε το ισότιμο δύο συντάξεών μου χωρίς τις κρατήσεις…Τα χοντρά της ποδάρια κάλυπταν στενά παντελόνια (ή καλσόν) που δυστυχώς γι’ αυτήν τόνιζαν τα πάχη στις λαγόνιες, στην κοιλιά και φυσικά στον τεράστιο κόλο (θέλει ‘όμικρον’ κατά τον Ηλία Πετρόπουλο). Ωστόσο, αν οι γύρω πελάτες παρατηρούσαν αυτήν την ‘χοντρή’, ήταν για τον ‘θησαυρό’ που τσούλαγε με το κατάμεστο καρότσι.
Αναρωτήθηκα: «Υπάρχουν σήμερα, καιρό κρίσης, πλούσιοι άνθρωποι που έρχονται στο ταπεινό σούπερ μάρκετ για τόσο μεγάλες αγορές, προκαλούν και δεν στέλνουν – διάβολε – κάποιον ‘αδύνατο’ του σπιτιού, που να μη δίνει στόχο; Ή την οικιακή βοηθό, στο φινάλε. Με τόσο ακριβό παλτό, όλο και κάποιος εργαζόμενος θα υπήρχε στην βίλα!
Το βλέμμα μου χωρίς να το θέλω συναντήθηκε με μιαν άλλη κυρία, που στο χέρι της κρεμόταν ένα καλαθάκι που διέθετε μισό κιλό μακαρόνια, ένα λίτρο γάλα, ένα κουτί φρυγανιές και ένα διχτάκι πορτοκάλια. Λες και ήμασταν στην ίδια γραμμή σκέψης, την είδα να κουνάει με σημασία το κεφάλι της, ενώ και οι δυο μας παρατηρούσαμε το ‘θωρηκτό’ πίσω από το φισκαρισμένο καρότσι… Φυσικά, η σιωπή μας έλεγε πολλά εκείνη την στιγμή.
Λίγο μετά στο πάρκινγκ, πριν μπω στο γερασμένο μου ‘Γιάρις’, την είδα να ανοίγει το τεράστιο πορτ μπαγκάζ της υψηλόλιτρης ‘Μερσεντές’, για να τακτοποιήσει το…μισό σούπερ μάρκετ και δεν κρατήθηκα. Γύρισα τη μίζα, χάϊδεψα το γκάζι, κατέβασα το παράθυρο και περνώντας πλάϊ της με ελάχιστη ταχύτητα φώναξα:
«Καλοφάγωταααααα».
(Μη μου πείτε πως ήταν ύβρις…)
