Aλεξάνδρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
… και όλα ξεκίνησαν από ένα καβγά.
Ο μπαμπάς ”Βασίλη, θα το βγάλουμε το παιδί”. Υπήρχαν όμως ήδη πρώτα ξαδέρφια Βασίλης και Βασιλική.
Η μαμά επέμενε πεισματικά ”Απόστολο …είμαι μοναχοπαίδι…να ακούσει και το δικό του όνομα ο πατέρας μου”.
Με παίρνει αγκαλιά ο νονός ”εσείς συνεχίστε να μαλώνετε,εγώ πάω στην εκκλησία”.
…”και το όνομα αυτού ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ”…
30 Αυγούστου. Η πιο μελαγχολική μέρα των παιδικών μου χρόνων.
Σπάνιο όνομα για την εποχή. Ήταν και king size τα καλοκαίρια στα χρόνια που ήμασταν παιδιά…από γυμναστικές επιδείξεις Ιούνιο, μέχρι αγιασμό Σεπτέμβριο.
Εκτός από την οικογένεια, κανείς δε με θυμόταν. Ούτε ευχές ούτε δώρα.Λες και δεν ήμουν παιδί εγώ. Μισούσα τους Γιάννηδες.
Λίγα χρόνια αργότερα πήρα την εκδίκησή μου. Λάβδανο στην κλονισμένη εφηβική αυτοπεποίθηση.
Δεν λέω, ωραίος ο Αλέκος Αλεξανδράκης στα high του, αλλά το …”πίσω από τις λέξεις, έρχεται ο Αλέξης”…”και σε πιάνει μια μελαγχολία, κλείσε κοριτσάκι τα βιβλία”… ήταν το βασικό επιχείρημα που ενεργοποιούσε το βασικό ένστικτο.
Τι βασικό δηλαδή, καταλυτικό.
Πανικός στον κοριτσόκοσμο. Δεν θα άφηνα τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη. Όπλα στη φαρέτρα ανάλογα με την περίσταση, όλες οι παραλλαγές του ονόματος καθώς και το λάδωμα των djs στα τρελά νεανικά μας πάρτι…τότε, με βερμούτ και κρακεράκια.
Την πρώτη φορά έγινε τυχαία σε ένα πάρτι, με άρεσε σε λέω, και το καθιέρωσα.
Σε κάθε πάρτι ζητούσα από τον dj πριν βάλει το 45άρι στο πικάπ, να με το πει για να εξαφανιστώ και μόλις άρχιζε το τραγούδι και έβαζαν τις τσιρίδες τα κοριτσόπουλα…”ερχόταν ο Αλέξης”…τι ερχόταν, ήρθε.
Τι λάδωμα στον dj; Να καθαρίσω για πάρτη του το γκομενάκι που είχε σταμπάρει.
Από Αγία Τριάδα μέχρι Χαριλάου και από Παπαναστασίου και Δελφών μέχρι Βασιλίσσης Όλγας.
Ωραίες εποχές, ακόμη πιο ωραία η αθωότητα.
Με φθονούσαν οι Γιάννηδες.
Πέρασαν τα χρόνια. Άρχισε το lifestyle να μπαίνει στη ζωή μας. Άρχισαν να πληθαίνουν οι Αλέξανδροι. Σούπα, σαν τους Γιάννηδες.
Πιασιάρικο όνομα για άντρα, δε λέω. Σε τα είπα πιο πάνω.
Τώρα σπάζουν τα τηλέφωνα. Φορτώνεται η μνήμη SMS. Να και τα άχρηστα δώρα. Μια ντουλάπα με μπλούζες, πουκάμισα, ζώνες και γραβάτες γεμάτη, άδεια από φρεσκάδα.
Χαρμολύπη.
Τι καλά αν με έλεγαν Κεκέλο. Όπως με φώναζε η κόρη μου πριν μιλήσει κανονικά.
Ανύπαρκτη γιορτή. Καμιά ευχή. Κανένα τηλέφωνο. Κανένα SMS. Κανένα δώρο.
Όμως παιδί γαμώτο, έστω και για μια μόνο μέρα.
Υ.Γ. 1ο:. Πολλοί από όσους με γνωρίζουν επιμένουν ότι παρέμεινα παιδί.
Ευτυχώς που μετά τους OLYMPIANS, βρέθηκε στο διάβα της ζωής και ένας OSCAR WILDΕ.
Εκτός από Αλέξανδρους έχει γεμίσει η πιάτσα και από εποχούμενους Ντόριαν Γκρέυ.
Υ.Γ. 2: Τις καλύτερες ευχές μου στην Κυρία Αλεξάνδρα Καρακοπούλου – Τσίσσερ και σε όλους τους Αλέξανδρους του κόσμου.